17 Απριλίου, γιορτάζει το εγκαταλειμμένο πια μοναστήρι της Ζωοδόχου Πηγής που ανήκει στην ενορία του Χριστού Αγίου Κηρύκου. Κτίστηκε, όπως μας πληροφορεί η επιγραφή στην ανατολική είσοδο, το 1890, «φροντίδι Νεοφύτου ιερομόναχου Μούγιαννη και Ματρώνας μοναχής Μαυρονικόλα Μαρίας Α. Παντελίδη». Η προφορική παράδοση μάς μεταφέρει ότι η μοναχή Ματρώνα αποφάσισε να μονάσει μετά το θάνατο του άντρα της που ακουγόταν Παμφίλης, ήταν καπετάνιος κι έχασε τη ζωή του σε κάποιο ατύχημα, πιθανότατα ναυτικό. Στην προσπάθεια της να χτίσει το μοναστήρι συνέβαλαν οικονομικά αρκετές Καριώτισσες που ζούσαν κι εργάζονταν ως οικιακές βοηθοί στην Αίγυπτο.

Το μοναστήρι είχε πολύ σύντομη ζωή, λιγότερη από 60 χρόνια. Ήταν ιδιόρρυθμο αφού κάθε μοναχή είχε το δικό της κελί και ακολουθούσε προσωπικό πρόγραμμα άσκησης και απλώς, στη διάρκεια της ημέρας, υπήρχαν κοινές ακολουθίες.

Στο εκκλησιαστικό ωρολόγιο της μονής διαβάζουμε την καταχώρηση του ιερέα Ζαχαρία Γλαρού που αναφέρει ότι οι δύο καλόγριες, Ματρώνα και Αθανασία, είναι υπέργηρες και άρρωστες, μένουν στο μοναστήρι και υποφέρουν. Μετά το θάνατο τους, τα κελιά εγκαταλείφθηκαν και ερήμωσαν. Το 1993 η μεγάλη πυρκαγιά που πέρασε από την περιοχή συνέβαλε κατά πολύ στη φθορά του. Παρόλα αυτά ο χώρος είναι εντυπωσιακός, τα κελιά περιστοιχίζουν την εκκλησία, ενώ στην ανατολική είσοδο ξεκινάει ο νεραύλακας και η κρέμαση του μεγάλου νερόμυλου.

Ανήμερα της γιορτής, ανηφορίσαμε στο μοναστήρι και νιώσαμε αυτό το υπέροχο συναίσθημα της αγιότητας του τοπίου μετρώντας την με τη γαλήνη και τη μεγάλη χαρά της αντάμωσης με ανθρώπους αγαπημένους, της καρδιάς. Αυτό το αναφέρουμε επειδή τελευταία ξεχνιόμαστε και υποβαθμίσουμε οι ίδιοι τα πανηγύρια μας. Η γιορτή, κάθε γιορτή, κάθε φορά, είναι κυρίως αντάμωση, να δούμε ανθρώπους που έχουμε χάσει εξαιτίας της απόστασης ή εξαιτίας του χειμώνα. Έτσι ξεκινάμε, πρώτα βρισκόμαστε και  κουβεντιάζουμε. Το κρασί και το κέφι ακολουθεί και δεν είναι ποτέ αυτοσκοπός. Γι αυτό και επιλέξαμε τις συγκεκριμένες φωτογραφίες. Τα πρόσωπα δεν έχουν σημασία. Σημασία έχουν μόνο οι χαρακτήρες, αυτό που βγαίνει από μέσα μας, καθετί που επιθυμούμε να μοιραστούμε.

Θα θέλαμε να βοηθήσουμε όσους δεν ξέρουν πού βρίσκεται το μοναστηράκι, ώστε να μην πάνε ποτέ. Η περιοχή ονομάζεται Έξω Γλαρέδες κι αν ρωτήσετε τους Χριστιώτες θα σας πουν ότι δεν ξέρουν πού βρίσκεται. Είναι στο πνεύμα μιας εικονικής αντιπαλότητας, ενταγμένης σε ένα ευρύτερο πλαίσιο ομόνοιας και συνεργασίας των δύο χωριών, που φέρνει μόνο πειράγματα και αστείρευτο γέλιο. :)

ikariamag.gr|από, για και με αφορμή την Ικαριά!
Ακολουθήστε μας σε twitter και Facebook