ikariamag | ελεύθερες πτήσεις - της Δέσποινας Σιμάκη

Η Δέσποινα Σιμάκη γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ικαρία. Με το όνειρο να εγκαταλείψει τα αγροτικά της καθήκοντα έβαλε πλώρη για Φιλοσοφικές και τέτοια. Αφού έζησε κάμποσο στη συμπρωτεύουσα κατέληξε στην πολύβουη κι επικίνδυνη πλέον Αθήνα, ευτυχώς έχοντας πάντα δίπλα της παιδικά μουτράκια και μπόλικα χαμόγελα. Μα τ’ όνειρο της εγκατάλειψης έγινε όνειρο επιστροφής και δε χάνει καμιά ευκαιρία για πισωγυρίσματα στα μονοπάτια και στις ραχούλες τις καριώτικες ή στις ιστορίες που άκουγε μικρή και που τώρα πια, στην ωριμότητα, φαντάζουν μοναδικές και παραμυθένιες.

της Δέσποινας Σιμάκη

Τη 17η Οκτωβρίου 1872¨Κατάλογον κάμνω εγώ ο Σίμος Μαυρογεώργιος δια τα γρόσια του Ιερού Ναού της Παναγίας εις του λέφα, όσα εδαπανήθησαν εις το κωδωνοστάσιον κλπ....

Ο ένας κάθεται στο παγκάκι της πλατείας. Γαμπρός στο νησί, λάτρης της φύσης και της πεζοπορίας. Ο άλλος, λίγο μέτρα πιο κει, με τα ψώνια στα χέρια περιμένει να τον βάλω στο αμάξι.

Στις καφετέριες προτιμώ το νες. Το ίδιο και στο σπίτι στην Αθήνα. Μα στο νησί δε χαλάω την παρέα. Ελληνικός καφές πάντα. Στην αυλή συνήθως. Βάζουμε τα φλιτζανάκια στο τραπέζι κι η θεία με το τεράστιο μπρίκι που αχνίζει μας σερβίρει. Πίνουμε αργά αργά κουβεντιάζοντας τα νέα του χωριού, σπανίως της χώρας κι ακόμη πιο σπάνια τα προσωπικά μας.

Η ηρωίδα μας γεννήθηκε στα τέλη του 19ου αιώνα στο Λιθί της Χίου. Εκεί μεγάλωσε, εκεί έκανε οικογένεια, εκεί γέρασε. Όλα με δυσκολίες. Ό,τι εμείς φέρνουμε στο μυαλό μας και τρέμουμε με τη σκέψη τους και μόνο, εκείνη τα ‘ζησε ένα ένα.

Τα ένσημα του ΙΚΑ δεν αρκούν πια. Του ΤΕΒΕ κοστίζουν πολύ και αρκετοί από τους γνωστούς, κλείνουν απογοητευμένοι τα βιβλία τους. Οι εισφορές στον ΟΓΑ αυξάνονται. Οι συγχωνεύσεις νοσοκομείων δεν είναι πια μόνο σενάριο. Τα ιατρικά κέντρα θα γίνουν κι αυτά ευκολοχώνευτη τροφή μια και μασήθηκε τόσο καιρό στα δόντια του τέρατος.

Στο πανηγύρι του Χριστού.
-Χορεύουμε;
-Μπα, δεν έχω όρεξη τώρα…

Ο Σουφλιάς είχε κάποτε τον καφενέ στο Καραβόσταμο, εκείνον που στέκει ακόμη πλάι στις βάρκες στο γιαλό, ο κοντινότερος στο φλοίσβο. Είχε και μια καλότατη, αγαθή γυναίκα, είχε και παιδιά πολλά, ορφανά, που τα μεγάλωνε ο ίδιος χωρίς τίποτα να τους λείψει. Είχε κι ένα πνεύμα μοναδικό, του ‘ρεσε να περιπαίζει, να κουρντίζει τους ανθρώπους.

Την ιστορία την άκουσα στον Κακαρόκαμπο. Αυτό το περίεργο όνομα έχει ένα πανέμορφο οροπέδιο στο κέντρο του νησιού. Γύρω-γύρω πανύψηλα πεύκα και στη μέση μια όαση που έχει όλο τον πλούτο της γης. Μελίσσια, αμπέλια, ελιές, κήπους κι ένα μικρό σπιτάκι στη μέση με τους πιο φιλόξενους ανθρώπους. Πάω για ν’ αγοράσω μέλι, κυρίως όμως για ν’ απολαύσω μοναδικές στιγμές χαλάρωσης.

27/06/2012 - 03:14Αμφίβολη μνήμη

Ήμουνα μικρή, λέει η μάνα μου, και μάλλον θα τη φαντάστηκα ετούτη τη σκηνή. Μα εγώ είμαι σίγουρη… Ήτανε καλοκαίρι, γιατί τα φύλλα της μουριάς στην αυλή έσκιαζαν τον τόπο. Υπήρχε το τεράστιο μεταλλικό πάρκο στην αυλή... Κι ήμασταν μέσα. Ο αδερφός μου κι εγώ.

29/05/2012 (All day)Ακριβοί ίσκιοι

Ένα μεγαλούτσικο κτήμα είναι στη μέση του χωριού. Χώμα και τοιχαλάκια. Μα στο πάνω πεζούλι δεσπόζουν δυο τεράστιες βελανιδιές η μια κολλητά στην άλλη. Τριγύρω τους μεγαλώσαμε, πότε κρυβόμασταν από τους γονείς, πότε σκαρφαλώναμε στους κορμούς, πότε βγάζαμε φωτογραφία τις τελευταίες ακτίνες του ήλιου που παιχνίδιζαν ανάμεσα στα κλαριά...

Σελίδες

ikariastore banner