ikariamag | ελεύθερες πτήσεις - φιλοξενούμενες πένες

φιλοξενούμενες πένες

01/05/2011 - 12:08Θάλασσα

Αρχόντισσά μου θάλασσα
πόσες φορέςναυάγησα
σε παραλίες χίμαιρες,
σε αγκαλιές εφήμερες.
                     
Πάρ’τη φουρτούνα  απ’την καρδιά
Ρίξ’τη  στα  μαύρα  σου  νερά,

To βιβλίο του Étienne Cabet,που χάρις στις άοκνες προσπάθειες της Ηρώς Τσαρνά- Κόχυλα και την ηθική και υλική συμπαράσταση της εταιρίας Ικαριακών Μελετών, διαβάσαμε πρόσφατα στα Ελληνικά, είναι φυσικό ότι ερέθισε τη σκέψη του κάθε Ικαριώτη ιδιαίτερα.

Και ποιον δεν απασχόλησε όλες αυτές τις μέρες τα ποσά ραδιενέργειας που διοχετεύονται καθημερινά σε γη, αέρα, θάλασσα έπειτα από το συμβάν στο εργοστάσιο πυρηνικής ενέργειας στη Φουκοσίμα.

Κυκλοφορώ με ποδήλατο στην Αθήνα τα τελευταία 7 χρόνια και το επιλέγω ως μεταφορικό μέσο ακόμα και στις κοντινές η μακρινές αποδράσεις μου. Ξεκίνησε από μια αστεία πρόκληση και κατέληξε να είναι καθημερινή συνήθεια.

Μέσα από τα λεγόμενα ενός απλού άνθρωπου, εκείνο που ακούγεται τον τελευταίο καιρό είναι μια πρόταση που πρέπει να μας βάλει σε μεγάλη σκέψη: «Όλοι ίδιοι είναι».  Αλήθεια, έχει βάση αυτό; Βέβαια η φράση αυτή πηγάζει από μια προσπάθεια που γίνεται τα  τελευταία χρόνια για την απαξίωση της πολίτικης ζωής του τόπου μας. Ποιοι όμως ευθύνονται γι’ αυτό και ποιες είναι οι ευθύνες της αριστεράς;  Πολύ εύκολα θα πει κάποιος ότι η αντίδραση και η κρατούσα καπιταλιστική τάξη  θέλοντας να μηδενίσει την αναγκαιότητα της πολιτικής , περνά τέτοιες αντιλήψεις μέσα σ’ όλους τους χώρους με κύριο όργανο της τα ΜΜΕ.  Εντάξει, αυτοί κάνουν τη δουλειά τους. Με αυτό τον τρόπο απομονώνουν τον κάθε πολίτη, τον κάνουν μονάδα, και έτσι αδύνατο να αντιμετωπίσει οποιαδήποτε αρνητική συνέπεια.

Ο πολίτης όμως  είναι κατά κύριο λόγο κοινωνικό ον, έτσι βλέπουμε την ανάπτυξη διαφόρων κινημάτων έξω από πολιτικούς χώρους , με αυτοοργανωση και με έντονες δραστηριότητες . Τα κινήματα αυτά κατά κύριο λόγο έχουν χαρακτηριστικά προοδευτικότητας, καλυτέρευσης με λίγα λόγια της ζωής μας. Ίσως σε αρκετές περιπτώσεις η δημιουργία αυτών των κινημάτων να περιορίζουν το λόγο ύπαρξης τους σε χώρους  με τοπικό ενδιαφέρον (Κερατέα, Ελληνικό, Θεσσαλονίκη, Λάρισα , γενικά τοπική αυτοδιοίκηση   κλπ) , άλλα όμως εκτείνουν την δράση τους σε Πανελλήνιο χώρο (Δεν Πληρώνω διόδια – εισιτήρια, οικολογικά κλπ).

Παρολαυτά, η συμμετοχή του πολίτη  σε πολιτικούς χώρους εξαρτάται από το κατά ποσό θα εξυπηρετηθεί σε προσωπικό επίπεδο, με εξαίρεση (κατά πλειοψηφία )τους χώρους της αριστεράς. Εδώ βεβαία, θα τονίσουμε ότι μεγάλο μέρος των επαγγελματικών στελεχών της αριστεράς γίνονται καρεκλοκένταυροι και ορισμένοι πιστεύουν ότι έχουν το αλάθητο του Πάπα. Και αυτό ισχύει για όλα τα σχήματα της αριστεράς , ακόμα και στην κάθε μικρή οργάνωση. Αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα.

Μόνο όταν τους ξεχνάς φεύγουν... μόνο όταν δεν τους νοσταλγείς… πεθαίνουν μέσα στη λήθη τους! Όλοι περνούν και φεύγουν, αλλά που πάνε; Είμαι από εκείνους που πιστεύουν ότι φωλιάζουν στις καρδιές μας! Με μία λέξη, μία κίνηση, με κάτι, οτιδήποτε, είναι πάντα εδώ! Οι ιστορίες του παππού έφυγαν και τα λόγια του πλανιόνται μέσα στο μυαλό μου. Όμως γιατί μου κάνει εντύπωση, έτσι δεν είναι πάντα; Σοφά λόγια και σκέψεις που κρατάς πάντα για συμβουλές και δεν τα ξεχνάς ποτέ, όσο και αν τα χρόνια περνούν. Γίνονται το αποκούμπι σου και πάντα επιστρέφεις σε αυτά, όταν τα έχεις ανάγκη και εκείνα ζωντανεύουν μέσα στη σκέψη σου!

Έχω πειστεί πια ότι σε αυτόν τον πλανήτη όλα μπορούν να συμβούν εκτός από ένα: να ξεχάσεις αυτούς που σε σημαδεύουν για πάντα στη ζωή σου και σου δίνουν κίνητρα να προχωράς, να ελπίζεις και να αγωνίζεσαι. Εκείνοι πάντα θα είναι εδώ και το κερί τους θα σιγοκαίει για να φωτίζει τον δρόμο σου. Ο παπα-Παντελής, ο παππούς μου για μένα είναι εκείνος ο άνθρωπος ...τόσο σοφός και τόσο λιτός. Μου μιλούσε πάντα για την απλή ζωή που τον γέμιζε χαρά αν και είχε περάσει δύσκολα χρόνια. Κάθε φορά που μου μιλούσε για τη ζωή του, ένιωθα ότι τον διακατείχε κι ένα διαφορετικό συναίσθημα. Χαρά, συγκίνηση, νοσταλγία, ποτέ πάντως στεναχώρια και σας λέω πέρασε δύσκολα χρόνια. Όμως ποτέ δεν το έβαλε κάτω. Μου μιλούσε και εγώ ενώ άκουγα για τη φτώχεια και πολλές φορές τις κακουχίες που πέρασε, γέμιζα απορίες γι’ αυτά του τα συναισθήματα. Αλλά έτσι ήταν τότε οι άνθρωποι, ήθελαν τα λίγα και τα καλά, με τα απλά πράγματα ήταν ευτυχισμένοι και δεν μεμψιμοιρούσαν για ψιλοπράγματα.

06/04/2011 - 22:00Τέλος εποχής

Στην Ικαρία φαίνεται πως «ό,τι αγαπάω εγώ, πεθαίνει».

Σήμερα έκλεισε κι επίσημα - για μένα - ο πέτρινος παραδοσιακός ξυλόφουρνος στον Πλακόστρωτο του Ευδήλου, με άδοξο τελετουργικό. Μ’ ένα σπασμένο τζάμι δίπλα στην κλειδωνιά, που παραβίασε την πάλαι ποτέ ορθάνοιχτή του πόρτα, παραβιάζοντας ταυτόχρονα και το δικαίωμα αυτού του χώρου, κι αυτής της πόλης, να έχει ψυχή. Και το δικαίωμα αυτής της γειτονιάς να έχει ένα στέκι όλο θαλπωρή. Ένα στέκι όπου μαζεύονταν οι καλύτερες ψυχές του Ευδήλου και της Μεσαριάς. Που αν έλειπε ο κυρ Δημήτρης, ο φούρναρης, έπαιρνες το ψωμί κι άφηνες τα χρήματα. Αν είχες πάει δηλαδή εκεί για το ψωμί, γιατί συνήθως πήγαινες για τον κυρ Δημήτρη, την παρέα και την κουβέντα. Άλλες φορές, αν έλειπε ο κυρ Δημήτρης, θα ήταν εκεί στο πόδι του άλλοι, καλοί φίλοι να τον βοηθήσουν. Άνθρωποι που δεν πάν στα καφενεία. Μόνο ως εκεί. Άνθρωποι που τώρα θα μένουν κι αυτοί στα σπίτια τους, χωρίς την καθημερινή επαφή και την κουβέντα.

Όπως έμεινε μάλλον σήμερα κι ο κυρ-Δημήτρης. Που ήταν ήδη σε φάση σύνταξης, αλλά δεν τα είχε παρατήσει. Που και να διδάξει τα μυστικά του στον επόμενο, δε θα υπάρχει επόμενος. Γιατί οι προδιαγραφές που έχουν σκοτώσει κάθε τι ωραίο στην Ελλάδα, δε θα  επέτρεπαν πλέον στους καινούριους να λειτουργήσουν το φούρνο, ακόμα κι αν ήθελαν. Οι προδιαγραφές, που μόνο ακυρώνουν τις τέχνες, τους τεχνίτες, τον αυθορμητισμό και τη ζωή ολάκερη.

Στις 22 Μαρτίου του τρέχοντος έτους, ο γράφων βρέθηκε συμπτωματικά στο μέρος εκείνο του δρόμου προς Καρκινάγρι που διασχίζει το φαράγγι του Χάλαρη στο Να. Μέρος της κατάστασης που επικρατούσε εκεί τότε, όπως και κάθε χρόνο την ίδια εποχή, αποτυπώθηκε στις παρακάτω φωτογραφίες.

Μια φορά και έναν καιρό υπήρχε ένα μικρό νησάκι στο Ανατολικό Αιγαίο που το έλεγαν Γκρουβαλία. Οι κάτοικοι στην Γκρουβαλία ζούσαν ήρεμα και ειρηνικά απ’ ό,τι παράγει η μητέρα γη, χωρίς άγχος και χωρίς πίεση χρόνου.

Το 1942, όταν οι Γερμανοί κυνηγούσαν τους γονείς μου και η πείνα θέριζε, μας πήρε η μητέρα μου, τρία μικρά παιδιά, και σε μια ψαρόβαρκα, μαζί με άλλους κατατρεγμένους, φύγαμε κρυφά από την Ικαρία για την Τουρκία.

Σελίδες

ikariastore banner