ikariamag | ελεύθερες πτήσεις - φιλοξενούμενες πένες

φιλοξενούμενες πένες

Μια φορά και ένα καιρό οι κάτοικοι μιας γκρίζας και μονότονης κωμόπολης που δεν έχει σημασία πώς τη έλεγαν και πού ήταν, είχαν συνηθίσει να πλήττουν, τόσο πολύ που ούτε το καταλάβαιναν πια. Ξυπνούσαν χαράματα, έριχναν το πρωινό τους καύσιμο στις κούπες τους, μασουλούσαν λίγη τροφή και βάδιζαν ράθυμα για τις δουλειές τους.

Κάθε φορά που εμφανίζεται ο πρώτος ήλιος της Άνοιξης… ο λογισμός ξεφεύγει και κάτι σε ωθεί σε ταξίδια μαγικά και ονειρεμένα. Τρία χρόνια τώρα ο δικός μου ο λογισμός ταξιδεύει προς την Νικαριά και η πρώτη ζεστή ηλιαχτίδα μου υπενθυμίζει ότι πρέπει σιγά σιγά να πακετάρω για το νησί.

Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας ένα μείζον θα έλεγα θέμα για τους ταξιδιώτες του νησιού. Εγώ όπως και πολλοί άλλοι συμπατριώτες επιλέξαμε τον τόπο μας για τις διακοπές του Πάσχα.

04/04/2012 - 11:49vivere pericοlosamente

-Τι ήθελε άραγε να πει ο «ποιητής»;;; Τι εννοούσε με το «επικινδύνως»; Σίγουρα δεν εννοούσε αυτό που ζούμε σήμερα...

Τέλη Μάρτη, μόλις έχουν αρχίσει οι πρώτες λιακάδες, και τα μάτια μου ανοίγουν από ένα τόσο όμορφο όνειρο..Γιατί; Δεν πρόλαβα να χορέψω το τελευταίο καριώτικο στη Λαγκάδα, ούτε να γεμίσω ακόμη μια φορά το ποτήρι μου...

Κάποιες νύχτες σαν και απόψε, ο χρόνος κολλά… στο μυαλό γίνεται χορός μνήμης και ονείρων. Και ο Μορφέας αδιάλλακτος, δεν έρχεται ποτέ να με βρει... Η μόνη μου παρηγοριά… οι Ικαριακές διαδρομές. Άλλες πραγματικές… με εικόνες, που ζωντανεύουν, εμπρός μου και άλλες φανταστικές… που το να τις κάνω αλήθεια, μετατρέπεται σε στόχο.

Ένα συνηθισμένο σκηνικό θα μου πεις. Καλοκαίρι, νησί, νέοι άνθρωποι. Έτσι το βλέπεις εσύ. Το ίδιο λέω κι εγώ. Γι’αυτούς όμως ήταν διαφορετικά.

Από τότε που ήμουν παιδί και ζούσα μόνιμα στην Ικαρία έως τώρα που πηγαίνω μονάχα κάθε καλοκαίρι, θα κανονίσουμε με αγαπημένες φίλες Καριώτισες να πιούμε το καφέ μας στην «πλάκα». Δεν σας μιλώ για κάποια καφετέρια, ούτε για κάποιο μαγαζί.

Η Eλένη γεννήθηκε περίπου του 1920 σ΄ένα χωριό της δυτικής Ικαρίας. Όπως όλα τα επαρχιωτόπουλα της εποχής εκείνης, ακολούθησε πολύ μικρή τον δρόμο της προσφυγιάς και βρέθηκε στις αρχές του 30 εργάτρια στα εργοστάσια της Νέας Ιωνίας στην Αθήνα.

Ισοπεδώνοντας τον Πράμνο, ένα μνημείο ιστορικό, γεωλογικό και περιβαλλοντικό θα σημάνει αυτομάτως και το πέρασμα από ένα ήδη εύθραυστο φυσικό σύστημα σε ένα άλλο ακόμη πιο ασταθές όπου καμιά περιβαλλοντική μελέτη δεν πρόκειται να αποτυπώσει και καμία γνωμοδότηση ειδικού δεν μπορεί να προβλέψει.

Σελίδες