ikariamag | ελεύθερες πτήσεις - φιλοξενούμενες πένες
φιλοξενούμενες πένες
Ήταν ένα τάμα των παιδικών μου χρόνων. Εντυπωσιασμένος από την Καριώτισσα μάνα, που στο παιδικό μου μυαλό φάνταζε σαν ηρωΐδα και αγία μαζί, ήθελα πάντα να γράψω κάτι γι' αυτήν, κάτι σαν ύμνο, δείγμα ελάχιστο του θαυμασμού και της αγάπης που ένιωθα. Και να που το τάμα αυτό έμελλε να το εκπληρώσω σήμερα, σε μιαν ηλικία που ο συναισθηματισμός, η αναπόληση και η νοσταλγία ομορφαίνουν, αλλά ταυτόχρονα και καταδυναστεύουν τη ζωή μας.
Κάποιες φορές ξυπνάς ένα πρωί, αφήνεις τα παιδιά σου στο σχολείο, πας στη δουλειά σου μ’έναν καφέ στο χέρι, χαιρετάς τους συναδέλφους σου, ξεκινάς τα καθημερινά σου. Νιώθεις μια ενόχληση, στην αρχή μικρή, ανεπαίσθητη, ανάξια λόγου και ανησυχίας. Γίνεται εντονότερη όσο τα λεπτά περνούν. Λες, δε θά ‘ναι τίποτα, και αυτό θα περάσει. Συνεχίζεις τα καθημερινά, κάνοντας πως δε συμβαίνει τίποτα,η δουλειά δεν μπορεί να περιμένει.
Τὸ καλοκαίρι τοῦ 2011 ταξίδεψα γιὰ λίγες μέρες στὸ πάτριον ἔδαφος τῆς Ἰκαρίας, ἔπειτα ἀπὸ ἀπουσία 23 ἐτῶν. Σὲ μιὰ ἐπίσκεψη μὲ τὸν ἀδελφό μου στὸ Χριστὸ Ραχῶν καὶ εὑρισκομένου μου σὲ φιλικὴ ὁμήγυρη, κάπως μπῆκε στὴ συζήτηση τὸ θέμα τοῦ συνηθέστατου στὴν Ἰκαρία ὀνόματος «Ἀληθινή». Κάποια κυρία, ποὺ ἂν θυμᾶμαι καλὰ τὸ ἕνα ἀπὸ τὰ δύο βαπτιστικά της ὀνόματα ἦταν Ἀληθινή, μᾶς εἶπε ὅτι ἐνῶ βρισκόταν στὴν Κάρπαθο εἶχε πληροφορηθεῖ πὼς ὑπάρχουν κι ἐκεῖ Ἀληθινὲς καὶ πὼς ὑπάρχει στὴν Πάτρα εἰκόνα τῆς Παναγίας Ἀληθινῆς.
Στην ηλικία των 76 και 67 αντιστοίχως, είμαστε πια επιρρεπείς στα άγη και τους πόνους της τρίτης ηλικίας. Έτσι, ένας από τους πιο σημαντικούς λόγους που μας έκανε να επιλέξουμε την υπέροχη Ικαρία για τις 25μερες διακοπές μας, στον βορρά και τον νότο, τον Ιούνιο αυτού του έτους, ήταν οι ιαματικές πηγές.
Ο Ιούνιος έχει μπει για τα καλά και οι ζέστες έχουν ήδη αρχίσει να εμφανίζονται στην Αθήνα με τα 30άρια να μας ταλαιπωρούν ακόμα περισσότερο. Η αρχή του καλοκαιριού λοιπόν με βρίσκει στην Αθήνα καθώς ως φοιτήτρια διαβάζω και εγώ για την καλοκαιρινή εξεταστική. Κάπου ανάμεσα στις σημειώσεις μου και στην όλη αναστάτωση που επικρατεί κάθε φορά κατά την διάρκεια της εξεταστικής, το μάτι μου πέφτει σε μια φωτογραφία που είχα τραβήξει πέρυσι στο νησί μου,την Ικαρία. Αν και η καταγωγή μου είναι από τον Πόντο, το νησί αυτό το αγάπησα από την αρχή, λες και οι ρίζες μου είναι από εκεί.
Μεσάνυχτα. Τα φώτα σβήνουν. Σκοτάδι. Μια φλούδα φεγγάρι μόνο. Μια δοξαριά από βιολί κι αμέσως μετά η τσαμπούνα. Τρεις φωτιές ανάβουν και τις ταΐζουν με μαγιάτικα στεφάνια. Νέοι και γέροι πηδούν τη φωτιά, ένας ένας ή και ανά δύο, παλικάρια γεμάτα ορμή και πάθος για ζωή, κοπέλες που περιμένουν την προφητεία του κλήδονα. Οι φλόγες υψώνονται θυσία στον ουρανό και σμίγουν με τις μυρωδιές του νησιού. Κι ο Διόνυσος πιάνεται απ’ τους ώμους με τον Αϊ – Γιάννη και χορεύουν τον Ικαριώτικο.