ikariamag | ελεύθερες πτήσεις - φιλοξενούμενες πένες

φιλοξενούμενες πένες

Το 2002 πήγα διακοπές στην Ικαρία. Πέρασα ένα απόγευμα στο Καραβόσταμο στο σπίτι του φίλου μου του Γιώργου. Η γιαγιά του, η κυρία Ειρήνη μας έψησε ελληνικό καφέ και μας είπε πολλές ιστορίες για το νησί και για τα βάσανα τους μέσα στον χρόνο. Μία από τις ιστορίες που είπε ήταν η εξής:

Ανάμεσα στα πνιγμένα στην φυσική χλωρίδα σοκάκια της Ικαρίας, ξετρυπώνει κανείς και το Λαογραφικό της Μουσείο. Σ’ έναν κόσμο χαμένο στην τεχνολογία και τους αυτοματισμούς, ο επισκέπτης μπορεί να βρει από την είσοδό του ακόμη στην αυλή του Μουσείου, δείγματα της εφευρετικότητας των Ικαριωτών που σε κάνουν να θαυμάζεις την όρεξη και την εξυπνάδα που εξέφραζαν με τις κατασκευές τους, με πολλές να φτάνουν ακόμη και εκατοντάδες χρόνια πριν.

Το νησί μας η Ικαρία, έχει αδιαμφισβήτητα ένα πλούσιο και ιδιαίτερης ομορφιάς φυσικό περιβάλλον. Σημαντικό στοιχείο σ αυτό αποτελεί η ύπαρξη του δάσους και των δασικών εν γένει εκτάσεων. Το κυρίαρχο δασοπονικό είδος είναι η τραχεία πεύκη (Pinus brutia) που σχηματίζει εκτεταμένες συστάδες με υπόροφο από αείφυλλα πλατύφυλλα κυρίως στο κεντρικό και βορειοδυτικό τμήμα του νησιού.Στο ανατολικό τμήμα κυριαρχούν οι δασικές εκτάσεις αειφύλλων πλατυφύλλων.

Λίγα λόγια για την πρώτη παράσταση «ΙΚΑΡΙΑ το νησί των θεών», αρκετές ώρες μετά το τέλος της, σε μια προσπάθεια να καταλαγιάσει ο αρχικός ενθουσιασμός.

Μία σύντομη περιήγηση στους περιφεριακούς, ακριτικούς δρόμους του νησιού μας αφήνει μονάχα πικρία και απογοήτευση. Στην Ικαρία του 2015 και μετά από αρκετές μηνύσεις με μια αθωωτική και μία καταδικαστική με αναστολή πάντα απόφαση (6 μηνών) αλλά και διάφορες εκστρατείες ενημέρωσης, βλέπουμε δεκάδες τετράποδα αλυσοδεμένα μοναχά τους μερόνυχτα στο κρύο και τις βροχές να υπομένουν καρτερικά τον θάνατό τους.

Κατάγομαι από το νησί μας, και παρόλο που έχω μεγαλώσει στην Αθήνα, έχω ζήσει μεγάλο μέρος της ζωής μου στην Ικαρία. Από τα καλοκαίρια των παιδικών μου χρόνων, μέχρι και σήμερα, που ο ίδιος έχω μάθει την 6χρονη κόρη μου να αγαπά κάθε γωνιά της Ικαριάς.

Με αφορμή τα πρόσφατα σεμινάρια του κέντρου δια βίου μάθησης του δήμου Ικαρίας, με ποικίλη θεματολογία όπως “αστικοί” λαχανόκηποι και νέες “εναλλακτικές” καλλιέργεις ( ιπποφαές, στέβια) επανήλθαν στο μυαλό μου σκέψεις σχετικά με την ολική έλλειψη σχεδιασμού της αγροτικής παραγωγής της Ικαρίας που αντανακλάται και στη μνημειώδη αστοχία των θεματικών των παραπάνω σεμιναρίων.

Σίγουρα υπάρχουν άνθρωποι που διαφυλάσσουν τις αρχές του ελεύθερου κάμπινγκ, αλλά θα βοηθούσε αν κι αυτοί οι ίδιοι "περιφρουρούσαν" (και προφανώς όχι με την "κομματική" έννοια) το χωρό στον οποίο επιλέγουν οι ίδιοι να περάσουν τις διακοπές τους και προσπαθούσαν να εξηγήσουν την αναγκαιότητα του να σέβονται το περιβάλλον και τους γύρω τους σε όσους αδιαφορούν και θεωρούν ότι η δική τους ελευθερία είναι μεγαλύτερη και ανώτερη από των υπολοίπων.

Καταρχήν θεωρώ απαρέδεχτο να ακούγονται τριτοκοσμικοί χαρακτηρισμοί για τους κατασκηνωτές που επισκέπτονται το νησί μας. Μέσα σε ένα σύνολο ανθρώπων, ο καθένας λειτουργεί διαφορετικά. Δεν μπορούμε να "τσουβαλιάζουμε" κανέναν, ούτε να κατηγορούμε για όλα τα δεινά μας τους κατασκηνωτές!

Με αφορμή τη διαδυκτιακή συζήτηση που αφορά στο θέμα του free camping στις παραλίες Μεσακτή και Λιβάδι, θα ήθελα να εκφράσω τη γνώμη μου με λίγα λόγια.

Σελίδες

ikariastore banner