ikariamag | ελεύθερες πτήσεις - φιλοξενούμενες πένες
φιλοξενούμενες πένες
Πάνε τώρα 8 χρόνια από το τελευταίο μου καλοκαίρι στο νησί! Δεν κατάγομαι από εκεί , είχα την τύχη να γνωρίσω φίλες που με έφεραν σε επαφή με την Ικαρία! Έτσι λοιπόν φιλοξενήθηκα στο νησί ‘‘ ουκ ολίγα καλοκαίρια ’’… Γιατί βέβαια μετά την πρώτη φορά , ο έρωτας ήταν τόσο δυνατός που δεν έσβηνε! Ο έρωτας για το νησί εννοώ…
Στις επερχόμενες δημοτικές εκλογές της 18ης Μαΐου στον Δήμο Ικαρίας, επέλεξα να συμμετέχω στο ψηφοδέλτιο της Πανικαριακής Ενότητας Αλλαγής με τον σημερινό Δήμαρχο Χρήστο Σταυρινάδη. Στην επιλογή μου αυτή κατέληξα διότι θέλω να πάρω πιο ενεργό μέρος στην διαχείριση των προβλημάτων του τόπου μου, με άμεσο και πρακτικό τρόπο. Τόσο στην γενική διαχείριση των κοινών όσο και μέσα από την συμβολή μου σε μια σειρά συγκεκριμένα θέματα που απαιτούν προσωπική εμπλοκή και καλή γνώση του αντικειμένου.
Μόλις και μετά βίας μπορώ να θυμηθώ τον εαυτό μου στην ηλικιά των δεκατριών ετών. Αλλά θυμάμαι καλά τον δάσκαλό μου. Ένας νεαρός άνδρας, μάλλον γύρω στα τριάντα του. Δεν μπορώ να θυμηθώ ποιό μάθημα μας έκανε, αλλά μπορώ να θυμηθώ τι μας είπε: «Δεν μπορείτε να επαναπαύεστε αν επιθυμείτε να ζείτε σε μια δημοκρατία.
Έχει βραδιάσει. Κρατάω ένα μπουκάλι κρασί κόκκινο στο χέρι και κάθομαι σε μια ακρούλα ενός ξύλινου πάγκου. Γύρω μου όσο μπορώ να δω είναι κάπου στα χίλια άτομα καθιστά και άλλοι τόσοι περιφέρονται σε όλο το χώρο. Μπουκάλια με κρασί σαν το δικό μου είναι παντού. Όρτσα τα χέρια με ποτήρια γεμάτα και τα μπουκάλια αδειάζουν. Αδειάζουν ταυτόχρονα. Είναι ο δικός τους χορός. Ο πρώτος χορός. Ένας χορός προετοιμασίας γι’ αυτό που θα ακολουθήσει.
Σαν πλωτή εξέδρα, στο μουράγιο, ένα βιολί, μία φωνή και πίσω πλήκτρα. Σκοτεινιά, το ροζ, το κίτρινο, το λευκό, τα κοριτσίστικα φουστανάκια, στριφογυρίζουν και χωρίς ήχο, πυγολαμπίδες χαρωπές. Στα λίγα σκαλιά οι σκιές αμφιθεατρικά στημένες, στα πασσαλόπληκτα ταβερνάκια ψηλά, οι θαμώνες αρχίζουν να τυλίγονται με στο διάφανο ύφασμα της μουσικής που χορεύει προκλητικά γύρω τριγύρω.