Έχω μια φίλη από παλιά, την λένε Τίνα και θέλω να ξέρετε πως πολύ την αγαπώ. Καριωτάκι είναι, μην μου ανησυχείτε... ;) Την αγαπώ και την σκέφτομαι παρόλο που δεν μένουμε κοντά. Παρόλο που δεν ξέρω την καθημερινότητά της και ούτε εκείνη τη δική μου.

Η μεσήλικας ζωγράφος από την Ικαρία, έχει γίνει παγκοσμίως γνωστή γιατί στα έργά της απεικονίζει με έναν ιδιαίτερο τρόπο τα άκρα και τα μέλη του ανθρώπινου σώματος. Ο νεαρός, έκλεισε ραντεβού μαζί της, με αφορμή την έκθεσή της που εκείνες τις μέρες φιλοξενούσε μια γκαλερί των Αθηνών

Η πάπια είναι οδηγός γιατί έχει τον ωραιότερο κώλο. Κι ο Σαμαράς οδηγεί. Είναι πρωθυπουργός και τον ακολουθούμε γιατί μια πλειοψηφία (σε συμμαχία) πήγε στην κάλπη με σταθερό χέρι αλλά άδειο κεφάλι.

Η έμπνευση έχει χαθεί από καιρό. Δύο μήνες δεν έχω γράψει, δεν έχω σκεφτεί καν τίποτα. Στο τρόλευ έρχονταν οι ωραίες οι ιδέες εκεί στην αναποδη θέση που ξεχνιέμαι και χάνω τη στάση μου. Εδώ και εβδομάδες όμως τίποτα.

Τα τελευταία 20 χρόνια χτίζω (για την ακρίβεια: πληρώνω για να χτιστούν...) πεζούλια στα κτήματα που κατέχω στο νησί. Χόμπυ, που το μοιράζομαι με πολλούς συμπατριώτες μου. Και εκείνοι αντίστοιχα ξοδεύουν για να αναστηλώσουν παλιά πεζούλια ή να φτιάξουν νέα.

1. Γυρνάς σπίτι και μυρίζεις χειρότερα κι από τασάκι και πρέπει ν' αλλάξεις δέρμα για να βρεθείς με τον εαυτό σου στο ίδιο δωμάτιο.

Μεγαλώσαμε εδώ, είναι ωραία εδώ, τι ωραία; Μαγικά είναι, έχει ήλιο, έχει θάλασσα, έχει αλάτι στα μαλλιά, άμμο κρυμμένη στα πιο παράξενα σημεία μιας τσάντας που δεν τινάξαμε… εδώ φοράμε σκούφους μονάχα επειδή έτσι γουστάρουμε, εδώ είναι νοέμβρης και δεν χρειάζεσαι μπουφάν, εδώ τρώμε σουβλάκια στο όρθιο, πίνουμε τσίπουρα και γελάμε...

Άντε πάλι τα ιδία με αυτό το μονοπάτι. Όσα χρόνια κι αν έχουν περάσει, δεν το περπατώ ποτέ μονή μου το βράδυ για να βγω στην πέρα γειτονιά η στον αμαξωτό. Σ' εκείνο ειδικά το σημείο που είναι το ρέμα, είναι που φοβάμαι περισσότερο. Κάθε φορά ζωντανεύουν στο μυαλό μου οι ιστορίες εκείνες με τις Καλομοίρες που το είχαν κάνει κέντρο διερχομένων…

Εκτός από ιστορίες με φαντάσματα που τις βγάζω από το μυαλό μου και τις πλασάρω για κανονικές, ξέρω και μερικές αληθινές που μου τις έλεγε η γιαγιά μου όταν στο σπίτι είχαμε φακές και πήγαινα να τη βρω για να μου φτιάξει αυγοφέτες.

Για ιστορίες παλιές θα γράψεις, τρυφερές, και αστείες αν θυμηθείς. Μνήμες, νοσταλγίες, αγκάθι και βάλσαμο, κρυφές σκέψεις, καλοκαίρια και έρωτες. Για πανηγύρια. Για μύθους και για παραδόσεις που διάβασες ή κάπου άκουσες για αυτές. Έτσι είναι ωραία.

Σελίδες

ikariastore banner