02/11/2012 - 00:37Τώρα σιωπή

Αυτά τα χείλια είπαν πολλά κι ήταν πάντα καλοκαίρι. Κι ήταν ολόδροσα και καυτά στον ίδιο χρόνο. Εκεί, στην αμμουδιά, κρύα από τη θάλασσα και πασπαλισμένα από την αλμύρα. Εκεί, στου Μάνιου, τη βραδιά που είχε πανσέληνο.

Αγαπημένε μου Μουδιασμένε, σου γράφω αυτό το γράμμα για να σε διασκεδάσω...ίσως λίγο σαρκαστικά. Κλείσε τα μάτια σου και γύρνα πίσω,στα παιδικά σου χρόνια.Θυμήσου...τραγουδάκια και παραμύθια.Όλοι είχαμε μια γιαγιά που μας έλεγε παραμύθια...έστω μια δασκάλα, βρε αδερφέ.

Περισσότερο από συχνά αντλούμε σημασίες και νοήματα από τους λόγους που αρθρώνονται για το αγαπημένο μας νησί- σημασίες και νοήματα που έχουμε ανάγκη για να μη ‘θαλασσώσουμε’ στη ξενιτιά, για ν’ αντέξουμε τη βαρβαρότητα της εποχής μας.

Εγώ που λέτε, από κρασιά δεν ξέρω. Ξέρω ότι πίνω αυτά που μου αρέσουν, αυτά που είναι γευστικά και ταιριάζουν με νόστιμα τυριά, ενίοτε με απλά πατατάκια και φιστίκια και πάντα με καλή παρέα. Αν βάλεις ένα καλό κρασί δίπλα σε ένα κακό, θα σου πω ποιο είναι το καλό και ποιο είναι το κακό.

Δύο χρόνια μετά την καταστροφική νεροποντή της 18.10.2010 αισθάνομαι την ίδια ηθική υποχρέωση να καταβάλλω κάθε δυνατή προσπάθεια προς την κατεύθυνση της αποκατάστασης των ζημιών. Σε αντίθεση βέβαια με πρόσφατο άρθρο που σπεύδει να εισάγει όρους, όπως νικητές και ηττημένοι.

Ευχαριστούμε τον δήμαρχο και τους αντιδημάρχους Ικαρίας για την θεατρική παράσταση χθες. Σε πέντε ώρες δεν απάντησαν σε ούτε μια από τις σοβαρότατες γραπτές ερωτήσεις μας.

Δεν είναι μόνο τα δύο χρόνια που πέρασαν από την καταστροφική πλημμύρα που έπληξε την Ικαρία και πιο πολύ την νοτιοδυτική ικαρία, αλλά είναι σχεδόν μισή ζωή που «όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν».

Κάτι τέτοιες μέρες... βροχερές και μουντές, ο νους επαναστατεί. Τα όνειρα, αυθάδικα υπενθυμίζουν κρυφές ή κρυμμένες επιθυμίες. Φουντώνει η ανάγκη, να απομακρυνθείς... γιατί ξέρεις πως μόλις βγεις στους δρόμους της πόλης θα θυμηθείς όλα όσα σε κάνουν να την σιχαίνεσαι.

Ο Σουφλιάς είχε κάποτε τον καφενέ στο Καραβόσταμο, εκείνον που στέκει ακόμη πλάι στις βάρκες στο γιαλό, ο κοντινότερος στο φλοίσβο. Είχε και μια καλότατη, αγαθή γυναίκα, είχε και παιδιά πολλά, ορφανά, που τα μεγάλωνε ο ίδιος χωρίς τίποτα να τους λείψει. Είχε κι ένα πνεύμα μοναδικό, του ‘ρεσε να περιπαίζει, να κουρντίζει τους ανθρώπους.

Τις τελευταίες μέρες βήχω τρισάθλια και προβληματίζομαι κάπως· όχι γιατί κινδυνεύει η υγεία μου ή κάτι τέτοιο αλλά επειδή διάβασα στις ειδήσεις ότι μια βουλευτής αναφέρθηκε σε αυτούς του ξένους, τους μετανάστες (υπάνθρωποι και τρισάθλιοι, λέει), που κουβαλάνε ποιος ξέρει τι αρρώστιες.

Σελίδες

ikariastore banner

ikariaki-agora.gr