Κάτι τέτοιες μέρες... βροχερές και μουντές, ο νους επαναστατεί. Τα όνειρα, αυθάδικα υπενθυμίζουν κρυφές ή κρυμμένες επιθυμίες.

Φουντώνει η ανάγκη, να απομακρυνθείς... γιατί ξέρεις πως μόλις βγεις στους δρόμους της πόλης θα θυμηθείς όλα όσα σε κάνουν να την σιχαίνεσαι.

Κυκλοφοριακό χάος, χαλασμένα φανάρια, άτσαλοι οδηγοί, γλίτσα, οσμή συσσωρευμένων σκουπιδιών κάπου εκεί κοντά, χλωμά και θλιμμένα πρόσωπα. Μιζέρια και κατήφεια σε όλο της το μεγαλείο...

Και αναρωτιέσαι, αν κάποιος σου έλεγε «Καλημέρα!!! Τι κάνεις;» μόλις άνοιγες την πόρτα του σπιτιού σου, ή εκεί στο φανάρι σταματημένος κάποιος να σου χαμογελούσε πλατιά, ή ο συνάδελφος σού χάριζε μια αγκαλιά μόλις έμπαινες στο γραφείο, μάλλον η μέρα σου θα ξεκινούσε διαφορετικά και θα ήταν αδύνατον να αντισταθείς σε εκείνο το μικρό γελάκι που θα ζωγραφιζόταν στα χείλη...

Και βέβαια, ίσως μ αυτό τον τρόπο να μην αναπολούσες, τόσο απεγνωσμένα, τους ανθρώπους με τις λαμπερές  καλημέρες του καλοκαιριού, στην Ικαρία...

Ίσως έτσι το καλοκαίρι, οι άνθρωποι και το νησί, θα συνέχιζαν να ζουν, ολόκληρο το χειμώνα, εδώ στην πόλη, ζεσταίνοντας τις καρδιές μας.

Δήμητρα Κόχιλα
iliast31@hotmail.com

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Δήμητρας Κόχιλα.