29/02/2012 - 01:04To λι

Εκείνη την εποχή είχα αρχίσει να προσθέτω μια καριώτικη πινελιά στον τρόπο που μιλούσα, με κάτι «πανάγκασμά το» και κάτι «κι απέκειο» (όχι πολύ πετυχημένα βέβαια, διότι εκ του φυσικού μιλάω τα ελληνικά του σχολείου και της τηλεόρασης με κάτι λόγιες παρεκτροπές), πράγμα που άλλους από τους φίλους μου τους διασκέδαζε και άλλους τους εκνεύριζε κάπως. Πάντως το ψιλομάζεψα όταν κάποιος μου έκανε το περίφημο «τεστ ικαριακότητας»:

Από τότε που ήμουν παιδί και ζούσα μόνιμα στην Ικαρία έως τώρα που πηγαίνω μονάχα κάθε καλοκαίρι, θα κανονίσουμε με αγαπημένες φίλες Καριώτισες να πιούμε το καφέ μας στην «πλάκα». Δεν σας μιλώ για κάποια καφετέρια, ούτε για κάποιο μαγαζί.

24/02/2012 - 01:23Αλλαξά

Αχ αυτά τα χρόνια τα παλιά, μας γεμίζουν συναισθήματα -καταγεγραμμένα στο dna για μας που δεν τα ζήσαμε-, έμπνευση και συγκίνηση. Κάθε φορά που ακούω μια ιστορία από το νησί, γίνομαι πρωταγωνίστρια χωρίς δεύτερη σκέψη, γίνομαι παιδάκι που αγοράζει καραμέλες από τη θεία στο γιαλό,

Η Eλένη γεννήθηκε περίπου του 1920 σ΄ένα χωριό της δυτικής Ικαρίας. Όπως όλα τα επαρχιωτόπουλα της εποχής εκείνης, ακολούθησε πολύ μικρή τον δρόμο της προσφυγιάς και βρέθηκε στις αρχές του 30 εργάτρια στα εργοστάσια της Νέας Ιωνίας στην Αθήνα.

Το πρώτο βήμα για να αντιμετωπίσουμε ένα πρόβλημα είναι να το αναγνωρίσουμε και να το αποδεχτούμε. Αυτό μας βοηθάει να νιώσουμε καλύτερα με τον εαυτό μας και με τους άλλους. Η λύση δε βρίσκεται μακριά αλλά μέσα μας. Χρειάζεται επικοινωνία με τον εαυτό μας, χρειάζεται να μην φοβόμαστε τα συναισθήματά μας.

Ισοπεδώνοντας τον Πράμνο, ένα μνημείο ιστορικό, γεωλογικό και περιβαλλοντικό θα σημάνει αυτομάτως και το πέρασμα από ένα ήδη εύθραυστο φυσικό σύστημα σε ένα άλλο ακόμη πιο ασταθές όπου καμιά περιβαλλοντική μελέτη δεν πρόκειται να αποτυπώσει και καμία γνωμοδότηση ειδικού δεν μπορεί να προβλέψει.

Όλα ξεκίνησαν πριν από περίπου 1 χρόνο και κάτι δηλαδή όταν κλείσαμε τα πρώτα μας άντα… πότε γίναμε 30; Πότε τελειώσαμε το σχολείο; Πότε παντρευτήκαμε; Πότε κάναμε παιδιά; (τα 2 τελευταία είναι ψέμα… χαχαχα).

Δεν ήσουν μικρός στην Ικαρία; Δε μαζευόσασταν κάθε καλοκαίρι όλα τα παιδιά του χωριού –και τα «αμερικανάκια»- και παίζατε μέχρι να σας τραβήξει η μάνα στο σπίτι από το αυτί; Δεν πήγαινες σε όποιον έβρισκες μπροστά σου να του ζητήσεις να έρθει στην ομάδα σου για να πολεμήσετε τους «άλλους» που όλο σας νικάνε;

Ήθελα δήμαρχε καλέ, να σου ‘γραφα δυο λόγια / στην Ικαριά που έρχομαι είκοσι δύο χρόνια./Πρώτα συγχαρητήρια δια την εκλογή σου / που βγήκες πρώτος δήμαρχος στο όμορφο νησί σου.
Πρέπει να είσαι ειλικρινής σε ό,τι είχες τάξει/και όλες οι υποσχέσεις σου να γίνουνε και πράξη. /Βέβαια τα χρόνια είναι δύσκολα όπως μας έχουν φέρει / ο κόσμος οικονομικώς πολύ να υποφέρει.

Δευτέρα πρωί απολαμβάναμε με τον Στάθη τον καφέ μας σε μια καφετέρια στον Εύδηλο οπότε μπαίνει ένας τύπος και λέει στον υπάλληλο: «Γιάννη, έναν Μέρκελ γρήγορα».

Σελίδες

ikariastore banner