14/02/2012 - 01:02Πώς να χτίσεις ένα σπίτι
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα κοριτσάκι. Το κοριτσάκι αυτό, όταν καμιά φορά τύχαινε να αρρωστήσει, έβλεπε κάτι όνειρα κακά, που τα λέμε εφιάλτες. Έβλεπε που λέτε, πως έχτιζε ένα σπίτι.
13/02/2012 - 00:20Κερδίζουμε στις εντυπώσεις
Μεγαλώνουμε σε ένα περιβάλλον που οι «ταμπέλες» τείνουν να ξεπεράσουν σε αριθμό αυτούς που κατηγοριοποιούν. Άλλη μια ενοχλητική αλήθεια είναι ότι η εντύπωση που δημιουργείται για ένα γεγονός είναι σήμερα το ίδιο σημαντική (αν όχι σημαντικότερη) με το τι πραγματικά συνέβη.
10/02/2012 - 01:30Φ
Στην ίδια πάντα γειτονιά μ’ ακολουθείς τα βράδια, / γέρνεις πάνω στις σκιές και κεντάς σκοτάδια. / Και σαν ξυπνήσω το πρωί τον καθρέπτη θα ζυγώσω, / κάγκελα μπροστά στα μάτια μου ξανά θα ανταμώσω.
09/02/2012 - 00:38Ήμασσαν τρεις ψυχεροί ελόου μας…
Ήμεσσαν κατάζακα, η αθράκα έκαιε, το λιοκόμπομα ηπόσωνε για ούλλους. Εκάμναμε χάζιν την φωτιά και πασκίζαμε να ζεστοκοπιθούμε. Ήμεσσα μαργωμένοι από την ψακάδα. Η αεροφιτσάδα του βουνού ακουότανε από τον αναφάντη. Ο ουρανός ηξεφουντανίστη, ήχασεν τα μπούτσα του και ηξεπατώθηκεγ καλά-καλά.
08/02/2012 - 01:18Στον Αθέρα... δίχως τέλος
Όχι πως δεν άρεσαν στη γιαγιά τα παραμύθια, όταν είχε χρόνο έπλαθε διάφορα με απίστευτη ευκολία, μα οι δουλειές ήταν πολλές. Μπουγάδα, άπλωμα, τάισμα των ζωντανών, μαγείρεμα, πότισμα, πλύσιμο των πιάτων, καθάρισμα του δωματίου μας, κοινό για κείνη και για τα ανεπρόκοπα εγγόνια... Ε, ήθελε να πηγαίνει για ύπνο «με τις κότες».
07/02/2012 - 00:06Ανεμογεννήτριες: Στα ίδια χαρακώματα θα ξαναβρεθούμε
Το πρωτοφανές μέγεθος του αιολικού πάρκου που ο όμιλος Μυτιληναίου προτίθεται να κατασκευάσει στην Ικαρία αποδείχθηκε τόσο πράγματι πρωτοφανές που όλοι οι ενδιαφερόμενοι, αφού πρώτα έσπευσαν να δηλώσουν την «απερίφραστη υποστήριξή τους στην ανάπτυξη των ΑΠΕ, την πράσινη ανάπτυξη, κτλ, κτλ, ..., χωρίς όμως επιβάρυνση του νησιού, κτλ, κτλ, ...» επέλεξαν έναν από τους δύο δρόμους του ζεν: «ναι χωρίς συζήτηση» και «όχι χωρίς όρους»...
03/02/2012 - 00:08Επιστροφή στην Ικαρία
Θυμάμαι ακόμα την πρώτη φορά που πάτησα το πόδι μου στο νησί. Ήταν πριν από πολλά χρόνια και είχα φτάσει κάπου στις τρεις το πρωί, μετά από περίπου δεκατρείς ώρες ταξίδι με ένα καταραμένο καρυδότσουφλο, βρώμικο και πανάκριβο από τότε ακόμα, ιδανικό για να με προϊδεάσει για την εικόνα που θα συναντούσα.
02/02/2012 - 00:01Ένα παράθυρο…εικόνισμα
Είναι εκείνο το παράθυρο, που όποτε το σκέφτομαι, πλημμυρίζω χαρά… σχεδόν βουρκώνω. Είναι ένα παράθυρο με θέα πανοραμική στο Ικάριο, ανοιχτά του Ευδήλου, στο Κυπαρίσσι. Μ’ αρέσει να κάθομαι μπροστά στη κυανή κορνίζα του και να χαζεύω καρέ-καρέ τη διαδρομή του ήλιου, το αιώρημα του γλάρου, τη ρότα του καϊκιού, το πέρασμα ενός φίλου.
01/02/2012 - 00:01η Ικαρία, ο Θεός, ο Αδάμ και…η Βαγγελιώ!
Ωχουυυυ, ναι μωρέ ζαβοκαριωτίνα είμαι....!! Περάσανε τα χρόνια και ναι, το κόλλημα κόλλλημα… Εντάξει πες και τοπικίστρια, γιατί ναι, την ώρα που ξεκινάει ο Ικαριώτικος ανταριάζομαι... γιατί στην Ικαρία ο αέρας είναι αλλιώτικος και τα πνευμόνια επιζητούν μόνο αυτόν, γιατί έχω ξοδέψει ώρες στα κύματα της Μεσαχτής να πίνω και να φτύνω νερό,
31/01/2012 - 00:13Οι Ικάριοι Φιλήμων & Βαυκίδα
Η Καλλή και ο Σταμάτης ήταν Καραβοσταμιώτες του 1850. Δυο αγρότες φτωχοί που κοιμούνταν στη ψάθα, όλοι μαζί στη σειρά με τα εφτά παιδιά τους. Αγαπημένοι και εύθυμοι, γνήσιοι καριώτες με χιλιάδες ιστορίες να διηγηθούν.
