Τελευταία, με τις αμέτρητες συζητήσεις και διαπιστώσεις για το πόσο πίσω γυρνάμε προσπάθησα να πάω πίσω στο χρόνο και να βρω κάτι από εκείνη την εποχή που να είναι πολύ ευχάριστο. Ήθελα να βάλω τα δάχτυλα κάπου, να σκαλίσω και να βγει στην επιφάνεια η αισιοδοξία και πλούσια συναισθήματα.

- Νιάου! Ακουγόταν η περιπαιχτική του φωνή να μας χαιρετά στην αυλή κάθε φορά που κατέβαινε στο Καρκινάγρι.
- Βρε νιάου! Του απαντούσαν οι θειάδες μου χοροπηδώντας, καθώς φαίνεται σε μια κοινή τους γλώσσα, εκείνη των πειραγμάτων όταν ζούσαν παιδιά μαζί στο Αμάλου.

Δυστυχώς η θαλάσσια οδός για τους νησιώτες και για όσους τους αρέσουν τα νησιά είναι πολύ δύσβατη, λόγω, ίσως, των μποφόρ που πνέουν στα γραφεία-τσέπες των εφοπλιστών και εν συνεχεία των αρμοδίων υπουργείων (εμείς δεν έχουμε καράβια, άλλοι τα έχουν, μας λένε, βέβαια το ερώτημα είναι, «καλά, κι εσείς τι κάνετε εδώ;» δεν είχε ποτέ απάντηση).

Βρέθηκα πρόσφατα σε μία έκθεση συνεδριακού τουρισμού στη Βαρκελώνη, όχι λόγω ΕΟΤ. Το διευκρινίζω αυτό γιατί έχει τη σημασία του. Φτάνοντας στον εκθεσιακό χώρο αναρωτιόμουν πως θα αντιμετωπίσουν εμάς τους Έλληνες οι συνάδελφοι του εξωτερικού.

09/12/2011 - 02:47Περί εγωισμού

Με χαρακτηρίζει. Με κατακυριεύει. Με εξουσιάζει. Κάποτε τον ονόμαζα «αξιοπρέπεια». Τώρα ξέρω πως είναι καθαρόαιμος εγωισμός.

Και εδώ βλέπουμε μια καλλιτεχνική φωτογραφία του παραπληγικού νέου πλοίου που θα μπει για Ικάρια, το οποίο προφανώς συμβολίζει την εσωτερική σύγκρουση συναισθημάτων των επιχειρηματιών στην ανταριασμένη ακτοπλοΐα με μία επίσης συμβολική κλίση όπως το βλέπεις προς τα «δεξιά» (να ‘ταν απ’ την αριστερή να έκανα τα στραβά μάτια :p).

Εκεί μεγαλώσαμε όλοι. Όλοι! Εκεί, όχι στον ίδιο χώρο, αλλά μέσα στα ίδια έθιμα. Ένας κάτω από το καμπαναριό του χωριού, χρησιμοποιώντας το σαν υπόστεγο για κρύο και βροχή, έξι το ξημέρωμα, Δεκέμβρη μήνα, 15 χιλιόμετρα μακριά από τη βασική εκπαίδευσή του.

Έτυχε να βρίσκομαι στην Αθήνα εκείνες τις ημέρες. Eυτυχώς ορισμένοι δρόμοι (κυρίως αυτοί που ξεκινούν περιμετρικά της Ομόνοιας, η οποία μου θυμίζει στρατόπεδο του Γ΄ Ραίχ) παραμένουν όπως χαράχτηκαν πριν τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο, γι’ αυτό και τους γνωρίζω.

Ένα μακρινό καλοκαίρι βουτήξαμε με την ξαδέρφη μου τη Ρένα το στρώμα να κολυμπήσουμε στην παραλία του χωριού, που τότε ακόμα ήταν παραλία με άμμο και βότσαλα και βράχια για ωραίες βουτιές.

Οι παραδοσιακοί χοροί αποτελούν ένα από τα πιο ζωντανά και άμεσα αναγνωρίσιμα κομμάτια της πολιτιστικής ταυτότητας ενός λαού, όχι μόνο γιατί εκφράζουν με τρόπο δραματοποιημένο τη συλλογική ύπαρξη, αποκαλύπτοντας την ποιότητα των αλληλεπιδράσεων μεταξύ των ανθρώπων.

Σελίδες

ikariastore banner