Κάποια στιγμή – οι περισσότεροι από εμάς αργά παρά γρήγορα – αποφασίζουμε τι θέλουμε να κάνουμε όταν μεγαλώσουμε. Εφοδιασμένοι με ιδανικά, μπόλικες συμβουλές και περισσό ζήλο βάζουμε πλώρη για κάτι που λίγοι έχουν ξεκάθαρη εικόνα τι αντιπροσωπεύει στην ζωή τους, την επιτυχία.

02/11/2011 - 00:07Πόσο πάθος

Πόσο πάθος επιτρέπεται να έχουμε στη ζωή μας ώστε να μην εκραγούμε στο τέλος; Όχι, δεν μιλάω για καμιά αηδιαστική σπλατεριά με έντερα και αίματα να κυλάνε αργά από τους τοίχους λόγω.... υπερβολικού πάθους.

01/11/2011 - 00:01Αθέρως

17 χρονών, τι είχαν ζήσει να μου πεις; Αμούστακοι έρωτες, μονάχα το κορμί ό,τι θέλει. Σε λίγες ημέρες είχε γενέθλια και εκείνος θα ‘φευγε . Την ημέρα των Γενεθλίων της βρήκε! Του έταξε βόλτα. Θα έπαιρνε κρυφά το αγροτικό του πατέρα της και θα τον πήγαινε στον Αθέρα. Ήξερε να οδηγά. Πάντα όμως με τον μπαμπά και μόνο στο νησί. Στην Αθήνα δε θ’ άντεχε.

Κοιτώντας απ' έξω προς τα μέσα βλέπεις τα ερείπια απ' τη στέγη που κατέρρευσε πια. Κι όμως, σα να ήταν χτες που είχε στο ράφι τα βαζάκια με το γλυκό, τα άνυδρα ντοματάκια που κρέμονταν από την οροφή, τον μπότο με γάλα πρόσφατα αρμεγμένο στο τραπέζι και καθούρες στην άρμη να σκληραίνουν και να νοστιμίζουν με τις μέρες που κυλούσαν αργά-αργά.

Με τον Σπίθα πάντα μπουκωμένο αριστερά μου και την γλυκιά Κατερίνα δεξιά μου, πολεμήσαμε τον φασισμό όχι μόνο του Χίτλερ αλλά και των Χίτλερ που κρύβουμε ορισμένοι μέσα μας, αυτός ο αγώνας δεν σταμάτησε ακόμα και όταν ήρθε (;) η ελευθερία, η δημοκρατία, η δικαιοσύνη.

Κλείνω την τηλεόραση και σκέφτομαι. Θέλω λίγο χρόνο να φιλτράρω όλα αυτά που με βομβαρδίζουν καθημερινά. Πολλές πληροφορίες σε λίγο χρόνο… ζαλίστηκα.

Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε μια πόλη, μεγάλη και ζηλευτή: όμορφες πολυκατοικίες, πλατιοί δρόμοι, πράσινες πλατείες, ποτάμια, τόσο όμορφα ήταν που οι κάτοικοί της συνήθιζαν να καμαρώνουν λέγοντας, ζούμε στην πιο όμορφη πόλη του κόσμου!

Ο Δήμος Ικαρίας δεν έχει πάρει ακόμα θέση για την πρόταση Μυτιληναίου. Περιμένει, λέει, ενημέρωση. Όφειλε όμως να έχει ήδη αποφασίσει και βεβαίως να ανακοινώσει στους Καριώτες τις προθέσεις του.

Το 1945 στον Αστακό Αιτωλοακαρνανίας ζούσε η Τασία Καραβασίλη, 26 περίπου ετών τότε. Έμενε με τους γονείς της κι ήταν ερωτευμένη και λογοδοσμένη με έναν Ιταλό. Αυτός ήταν στην Ιταλία και η επικοινωνία γίνονταν φυσικά με αλληλογραφία.

21/10/2011 - 00:10Σκάντζα ντάμα

Εμείς ευρωπαϊκά χορεύαμε. Οι παλιοί χορεύανε καριώτικο, άντε και κάνα καλαματιανό όσοι ξέρανε. Μετά μάθαμε βαλς, ταγκό, φοξ αγγλέ... Θυμάμαι τη μάνα μου, πριν τον πόλεμο είχανε έρθει κάτι ξαδέλφες της, Αιγιπτιώτισσες, και της δείχνανε τα βήματα. Έτσι μάθαμε κι εμείς.

Σελίδες

ikariastore banner