Δευτέρα. Τρίτη..Η αρχή της εβδομάδας. Μια καινούρια αρχή. Μία ελπίδα. Ανοίγεις την τηλεόραση. Γιατί;;.. Για να ψυχοπλακωθείς πάλι... Απεργίες, κινητοποιήσεις, πορείες, συλλαλητήρια, χαμός στο κέντρο της Αθήνας..και όχι μόνο! ..μέτρα, νέα μέτρα, φόροι, χρέη παντού...

Βαρέθηκα να ακούω τα ίδια και τα ίδια. Όπου και με όποιον και αν μιλούσες το καλοκαίρι, σου έλεγε ότι οι καιροί είναι δύσκολοι και με απόγνωση αναρωτιόντουσαν τι άλλο μπορούμε να κάνουμε με «αυτούς» που μπλέξαμε.

Πολλές φορές στην Αθήνα ή στο πλοίο, συναντώ παλιούς μου συμμαθητές και μου λένε τα νέα τους: πού βρίσκονται, πού δουλεύουν… και όλοι καταλήγουν στο ότι θέλουν να γυρίσουν στην Ικαρία, στο μέρος που μεγάλωσαν δηλαδή και δε μπορούν, δε βρίσκουν δουλειά. Στεναχωριέμαι.

Αρκετοί θυμούνται ακόμη εκείνα τα χρόνια που τα πλοία σταματούσαν αρόδου και έριχναν σκάλες να κατέβουν οι επιβάτες και να μπουν στις βάρκες που θα τους μετέφεραν στη στεριά. Καθόλου απίθανο αυτή η εικόνα να ανήκει και στο μέλλον μας -όχι μόνο στο παρελθόν μας.

Καλοκαίρια πάνω σε βράχο, τριγυρισμένα από βράχο, στοιχειωμένα από δαύτον… «όχι, εμείς δεν έχουμε παραλίες στο χωριό, δυστυχώς» η αιώνια αποστροφή… «όχι, από τα βράχια βουτάμε, κατευθείαν στα άπατα, εκεί ξαπλώνουμε και για να στεγνώσουμε… και τα βράδια… εκεί»… Αλυκές… Μόλος… Βότσος… Μπαρκαδούρος… Λειβάδα… Έλικας… Φόφλακας… Κόκκινος Βράχος… Κυρά της Θάλασσας…

Όσοι έχουμε δύο, είμαστε πολύ τυχεροί. Γιατί με αυτά τα δύο μέλη μπορούμε να κάνουμε πολλά πράγματα. Από το να νιώσουμε με τα δακτυλικά μας αποτυπώματα το απαλό πρόσωπο ενός νεογέννητου, μέχρι να σκάψουμε ένα λάκκο για να φυτέψουμε ένα βασιλικό. Εγώ, μπορώ να πατήσω γρήγορα τα μαύρα πλήκτρα στο πληκτρολόγιο του lap top.

Για σβήσετε τα φώτα, να δούμε, μας βλέπουνε στους Φούρνους; Για να δούμε... Σβήστε τα όλα, ναι, ναι και εκείνα… όλα, όλα, ΟΛΑ… Ε, και για ελάτε σιγά σιγά στην πίστα που έχει κάτι να δείτε… Κάτι θα γίνει παιδιά μου στη πίστα… Ελάτε, ελάτε.

Απουσιάζεις και σε συγχωρώ, γιατί μόνο εκεί ανταμώνουμε. Στη συγχώρηση. Όλα τα χωρεί. Στρέφω με πείσμα το βλέμμα μου στη μεγαλόπρεπη βουτιά του ήλιου στο πέλαγος –εκεί που έπεσε ο «φτερωμένος», εκεί που βασιλεύει και σιγάζει κάθε νοσταλγού η ψυχή…και περιμένω.

Αυτό το portal ήταν να ανέβει πριν λίγους μήνες. Ετοιμάζεται πολύ καιρό. Λίγο το ένα, λίγο το άλλο με έκαναν να πιστεύω πως όλα αυτά τα εμπόδια γίνονται από την κακή μας τύχη… για να «ανέβει» η σελίδα ΑΚΡΙΒΩΣ την ίδια μέρα που αυτή η χώρα θα ανακοινώσει (δηλαδή παραδεχτεί) την κατάρρευση της.

Ζητώ συγνώμη από όσους έχουν γυρίσει από τις διακοπές αλλά να ..και οι δικές μου μέρες όπου να΄ναι τελειώνουν!

Σελίδες

ikariastore banner