Φτάνοντας στο νησί, με έναν σχεδόν εξωπραγματικό τρόπο προσαρμόζεσαι στιγμιαία και νιώθεις σαν μην έφυγες ποτέ. Γνώριμες οι μυρωδιές, η φύση ,οι άνθρωποι. Όμως υπάρχουν και κάποιες εικόνες που όσες φορές κι αν τις έχεις δει, είναι τόσο εκθαμβωτικές, περιέχουν τόση μαγεία, που δεν φτάνει η μνήμη για να τις συγκρατήσει. Και κάθε φορά που τις βλέπεις είναι σαν να τις βλέπεις για πρώτη φορά.

Φωτογραφία: Νίκος Δημητρακογιάννης

Δε θάθελα να κλείσω τον κύκλο των αφηγημάτων μου για τη ζωή στο Δημοκρατικό Στρατό με μαύρο. Θέλω να ρίξω λίγο κόκκινο στη νύχτα του εμφυλίου, όχι αίμα αλλά το ροδινό μιας αυγής. Γιατί είδα πολλές ρόδινες αυγές, όταν κοιμόμαστε κάτω απ’ τ’ άστρα. Αγάπησα την καριώτικη φύση, γιατί μας προφύλαξε και μας έκρυψε, γιατί την είδα τις έναστρες και τις φεγγαρόλουστες νύχτες.

Μια νύχτα κάταστρη, που βαδίζαμε στην κορυφογραμμή κατάκοποι, είπαμε να σταματήσουμε κάπου να κοιμηθούμε. Κατά τύχη βρεθήκαμε δίπλα στη μάντρα ενός τσοπάνη. Ήταν κατακαλόκαιρο και η νύχτα ήταν ζεστή. Έξω από τη στάνη υπήραχν πέτρινα τραπέζια. Ξαπλώσαμε πάνω τους να κοιμηθούμε. Πρόλαβα κι εγώ ένα τραπέζι. Όπως ξάπλωσα ανάσκελα και κοίταζα τον  ουρανό, έγινε το απρόσμενο. Χιλιάδες πεφτάστρα άρχισαν να πέφτουν από τον ουρανό, φωτίζοντας ακόμα παραπάνω την έναστρη νύχτα. Όταν είμαστε παιδιά θεωρούσαμε μεγάλη τύχη να δούμε ένα πεφτάστρι. Και κάναμε πάντα μια ευχή. Κάναμε κι εμείς τώρα ευχή για την ειρήνη.

«Το παιδί του βράχου» σε φώναζαν γιατί όποτε και να κοιτούσε κανείς τη θάλασσα, μέσα ήσουν! Άλλαζες δέρμα κάθε καλοκαίρι, μαύρη κουκίδα σ’ έναν πλανήτη μπλε, συντεταγμένη ευτυχίας σ’ ένα τέλειο κόσμο, με το μόνο λάθος του Δημιουργού ότι οι μπανάνες δεν είναι γεμιστές με μερέντα.

...Υπόφαε τη φρυγανιά σου και άμε πλύθου… Κάτσε που α βάλω ένα καΐσι στη ζέπη σου, να το τρως στο δρόμο, κάτσε ρε μη με χολοσκάς… Πλύθου καμάρι μου, πλύθου κι ηργήσαμε… Γιάδε, είν’ τα μάθκια ντου μες στην τσίμπλα… πήαινε ρε στον καμπινέ, άχου α με σκάσει το μικρό…