Αυτό το πρωινό δροσό σε κυριεύει. Εκείνη η ανατριχίλα από το πρώτο φως της μέρας, να ξεφεύγει μέσα απ τα πυκνά φυλλώματα του δάσους και να στοχεύει εκεί στο μέσον της αυλής. Οι ορτανσίες να βροντοφωνάζουν πολύχρωμες καλημέρες και τα κορόμηλα να «πέφτουν» προκαλώντας σε, σε γευστικό πανηγύρι...

Με το χθεσινό πανηγύρι, να σ έχει διαλύσει... έναν γρήγορο καφέ υπό τους ήχους του δάσους και γρήγορα ύπνο. Γιατί πρέπει να ανταποκριθείς και στη συνέχεια. Ευτυχώς δεν έχεις να απολογηθείς για τους χρόνους σου. Εδώ ο χρόνος δεν έχεις σημασία. Μόνο για και από την καλή σου διάθεση κρίνεσαι.

Μα θες να σηκωθείς... δεν διανοείσαι να χάσεις τη μάχη με τα κύματα στο Λιβάδι, τις αργόσυρτες συζητήσεις (ξενύχτι γαρ) πάνω στην άμμο, τις μουσικές στο beach bar, τις μπύρες που ξεκινούν να έρχονται νωρίς-νωρίς το μεσημέρι.

Και να εκείνη η ανατριχίλα, αυτή τη φορά απ τη θεόρατη βουτιά του ήλιου, μες το γαλάζιο του Ικάριου. Με τον ηλιάτορα θεό, να δύει πίσω απ τον γραφικό Αρμενιστή, - εικόνα που θα κουβαλάς μες το μυαλό σου να σε ζεσταίνει στον αθηναϊκό χειμώνα-, εκεί στο άκρο του ναού της θεάς Αρτέμιδος να σου χαρίζει απλόχερα το ομορφότερο ηλιοβασίλεμα της ζωής σου.

Και ο «τρυφερός» να έχει στρώσει ήδη τα πέτρινα τραπέζια με μεζεδάκια και τον «πράμνιο οίνο»  υπομονετικά να περιμένει, να δροσίσει τον διψασμένο ουρανίσκο....

Και κάπως έτσι χωρίς να μετράς το χρόνο, η παρέα να μεγαλώνει ολοένα και περισσότερο. Και τα όργανα ν αρχίζουν να ξεπροβάλλουν απ τις θήκες τους. Και με τον πρώτο ήχου του βιολιού, να ξεχνάς την κούραση –παιχνίδι του χρόνου είναι άλλωστε- και να μπαίνεις στον  αγκαλιαστό καριώτικο χορό. Είναι ξακουστός άλλωστε...

Μα να ξημέρωσε... το ξυπνητήρι αμείλικτο χτυπά δυνατά να σου θυμίσει τον χρόνο που θες να ξεχνάς. Πρέπει να ξεκινήσεις τον καθημερινό Γολγοθά...

Αλλά σήμερα, θα μπορείς να ανατρέχεις, να αναπολείς κάθε λίγο και λιγάκι το νυχτερινό σου όνειρο.... άλλωστε μετράς αντίστροφα πλέον.

Καλημέρα.

Δήμητρα Κόχιλα
iliast31@hotmail.com

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Δήμητρας Κόχιλα.