Φεύγει και ο Ιούνιος, τελείωσαν τα σχολεία και οι περισσότερες Καριωτίνες μαμάδες της Αθήνας,  στέλνουν τα παιδιά τους στη γιαγιά στην Ικαρία για τρεις μήνες. Απίστευτη εμπειρία για τα Καριωτάκια που εξαιτίας του μεγάλου αυτού χρονικού διαστήματος που περνούν όλα μαζί , διατηρούν φιλίες και στην Αθήνα. Αναρωτιέμαι, μετά πώς γυρνάνε πίσω; Και εμένα πάντως όταν ήμουν μικρή, από τις Ράχες η μανά μου με έστελνε διακοπές στην θεία μου στον Άγιο, στον Μαγγανίτη και στην καλύτερη περίπτωση,  ‘’κρουαζιέρα’’ μέχρι το Πέραμα.

Απ’ τό Πέραμα έχω πολύ ωραίες αναμνήσεις και γι’ αυτό το αγαπάω ακόμα. Έχω φοβέρες εικόνες από βαρκάδες στα ναυπηγία και παιχνίδια στις αλάνες, κάτι που τώρα δε συμβαίνει. Μα πιο πολύ θυμάμαι να κοιτάμε στην τηλεόραση τον καιρό για να δούμε πότε θα γυρίσουμε πίσω στην Ικαρία…

Απ’ τον Άγιο Κήρυκο θυμάμαι εκείνο το παράθυρο που από το κρεβάτι μου το βράδυ έβλεπα το φεγγάρι, υπό τους ήχους της ντίσκο που ακούγονταν από μακριά και την αγαπημένη μου  θεία  δίπλα μου να προσπαθεί να με κοιμίσει λέγοντας μου το μισοκολάκι. Το  Ικαριώτικο αυτό παραμύθι το οποίο κάθε φορά είχε και άλλη κατάληξη, ανάλογη  του τι σκεφτόταν  την ώρα που την έπαιρνε ο ύπνος. Γιατί τελικά αντί να κοιμηθώ εγώ, κοιμόταν η θεία…

Όμως οι πιο μαγικές μου αναμνήσεις είναι από τον Μαγγανίτη. Έμπαινα από μια τρύπα και έβγαινα σ’ ένα μέρος  διαφορετικό  που ξαφνικά εμφανίζονταν μπροστά μου τεράστια βράχια ριγμένα σαν να τα έσπειραν. Μετά εμφανίζονταν και  άγνωστες θείες και ξαδέρφια που όμως ήξεραν τα πάντα για μένα, που πριν καλά καλά φτάσω είχαν μάθει ότι πήγα. Επίσης, σε αυτό το χωρίο οι άνθρωποι είχαν δύο ονόματα, ο θείος Γιάννης ή αλλιώς Τυχερός και ο θείος Κώστας ή αλλιώς Κουκούλης. Ξέχασα να συστηθώ, εγώ ήμουν η κόρη της Αθηνάς η αλλιώς Ζέπος. Τέλος εκεί ζούσαν και καλομοίρες και κάθε βράχος ή γεφύρι είχε και όνομα. Πλάκα έχει  το πώς φαντάζουν  τα πράγματα στο μυαλό ενός μικρού παιδιού ε;

Σε αυτό το χωριό τα πιο μεγάλα παιδιά ήταν όλα μια παρέα και απολάμβαναν όλες τις γωνιές του χωριού. Τη μια μέρα άραζαν στην τάδε ταράτσα και την άλλη στον τάδε βράχο, ίσως επειδή το μέρος ήταν απομονωμένο, έβρισκαν άλλους τρόπους διαφυγής από την δική τους καθημερινότητα… Όμως αυτή η απομόνωση βοηθούσε στο να νιώσουν πραγματικά το καλοκαίρι, μόνο εκεί  χαίρονταν καθημερινά τη θάλασσα και τη φύση…

Το ηλεκτρικό ρεύμα εκεί έφτασε στα τέλη της δεκαετίας του ’80 , όταν έφτασε και ο δρόμος. Ο μόνος τρόπος επικοινωνίας μέχρι τότε ήταν με τα τηλέφωνα που είχαν δύο καφενεία στα οποία κάθε απόγευμα δημιουργούνταν ουρά από κόσμο που ήθελε να επικοινωνήσει με τους συγγενείς στην Αθήνα.

Και τα απογεύματα , στο καφενείο του Καλαφάτη ήταν κάπως έτσι:  ο Καλαφάτης (για τον οποίο ακόμα δεν ξέρω αν είναι το παρατσούκλι του αυτό ή το επώνυμό του) με μια ντουντούκα να φωνάζει στο χωρίο ‘’ Η Λούκα Ελευθερία στο τηλέφωνο σε δύο ώρες, θα την ξαναπάρει ο γαμπρός της’’. Θα την πάρει για να μάθει τι κάνουν να παιδία του που τα έστειλε από το Πέραμα τρεις μήνες διακοπές με την γιαγιά στην Ικαρία … :)

Καλό καλοκαίρι, παιδιά!

Βάσω Καττέ
vasso_katte_96@hotmail.com

Σχετική ελεύθερη πτήση: η πιτσιρΙκαρία

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Βάσως Καττέ.