Απ’ το δώμα του Πλάστη σταλμένη{...} στο μικρό αλλ’ ανδρείο νησί. Το σιγοτραγουδούσαμε παιδιά και καμαρώναμε. Κι άμα ερχόντανε τ’ Αθηναιάκια στο νησί, εμείς ξιπαζόμασταν «...γιατί εμείς έχουμε και δικό μας ύμνο! Αμέεε... Εσείς έχετε;»

Κι ήμουνα σίγουρη, λέει, βουτηγμένη στην παιδική αφέλεια, πως τον γράψανε οι Ικαριώτες σαν ξεσηκωθήκανε. Ύστερα βρήκα το έγγραφο κι είδα εκείνο το Φρ. Καρρέρ στο τέλος που με ξένισε κάπως. Από πού κι ως πού; Ποιος ήταν; Φραγκίσκος, όπως τον αναφέρουμε κάποιες φορές οι Ικαριώτες, ή Φρειδερίκος; Με ικαριακή καταγωγή ίσως;  Όχι, καμία σχέση με το νησί μας. Η οικογένεια Καρρέρ είχε καταγωγή από την Κύπρο ή κατ’άλλους από την Βενετία και κάποια στιγμή εγκαταστάθηκαν στη Ζάκυνθο.

Ο στιχουργός του ικαριακού ύμνου, Φρειδερίκος τελικά -το όνομα Φραγκίσκος δεν αναφέρεται πουθενά στην οικογένεια Καρρέρ- ήταν ένας σημαντικός Επτανήσιος πολιτικός και λογοτέχνης που συγκινήθηκε από τον αγώνα μας για ανεξαρτησία και δημοσίευσε στον «Φρουρό» της Ζακύνθου το ποίημα «Εις Ικαρίαν» που έμελλε να αγαπηθεί τόσο από μας τους Ικαριώτες. Είναι γνωστό ότι το ποίημα αντιγράφεται από τον Γεώργιο Λομβαρδά το Σεπτέμβριο του ‘12 -σχολάρχη και φίλο του Καρρέρ- και στη συνέχεια φτάνει στον Γεώργιο Πουλιανό ή «Σταβάρα», ο οποίος το πάει στον μουσικοσυνθέτη Κωνσταντίνο Ψάχο, ώστε να γίνει η υπέροχη μελοποίησή του και να δημιουργηθεί ο ύμνος της Ικαριακής Πολιτείας.

Ψάχνοντας να τον γνωρίσω καλύτερα βρίσκω λίγες πληροφορίες.  Η Wikipedia αναφέρει: Ο Φρειδερίκος Κ. Καρρέρ (Ζάκυνθος, 5 Μαρτίου 1841 - 8 Φεβρουαρίου 1917) ήταν Έλληνας πεζογράφος και πολιτικός. Καταγόταν από ιστορική οικογένεια της Ζακύνθου , ήταν γιος του Κωνσταντίνου Καρρέρ, αδέλφια του ήταν η Ιωάννα και ο μουσικοσυνθέτης Παύλος, ήταν παντρεμένος με την Αναστασία Αδάμ. Είχε σπουδάσει στην Αθήνα, μίλαγε 4 γλώσσες και ήταν μέλος του συλλόγου Παρνασσός. Έγραψε και μετέφρασε πολλά διηγήματα όπως το Γεώργιος και Ζωή και πραγματείες, όπως το Ιουδαϊσμός και Χριστιανισμός το 1891. Χρημάτισε βουλευτής Ζακύνθου το 1881, νομάρχης Λακωνίας το 1883 και νομάρχης Άρτας το 1894.

Στο Ακαδημαϊκόν Ημερολόγιον Πατρών, Τόμ. 1, Αρ. 1 (1918) έχει γραφτεί γι’ αυτόν: Γόνος ευγενούς και αρχοντικής οικογένειας της Ζακύνθου, εφλέγετο, νέος εισέτι υπό του πόθου της φιλομαθείας εις ον συνεπικούρουν η οξεία αντίληψις, η βαθεία κρίσις και η ακατάβλητος θέλησις. Μετά την εκμάθησιν ξένων γλωσσών περιήλθε την Ευρώπην και την Ανατολήν. Ακούραστος εις την μελέτην των ξένων συγγραφέων είχε καταστεί πηγή ακένωτος πολυμαθείας. Χαρακτήρ ιπποτικός συνεκέντρου την βαθείαν εκτίμησιν των συμπολιτών του Ζακυνθίων, οίτινες δις εξέλεξαν αυτόν βουλευτήν.{...}...ήτο εκ των πρωτοστατησάντων εις την ανέγερσιν του ανδριάντος του Σολωμού εν Ζακύνθω.

Ε, είναι ωραίο να ξέρεις ότι ο αγώνας των Ικαριωτών κατάφερε να συγκινήσει έναν τέτοιο «ιπποτικό χαρακτήρ». Μα πέρα από τα βιογραφικά σημειώματα υπάρχει κι η αφορμή της πτήσης ετούτης. Ε, μάλλον θα καταφέρει κι ο Φρ. Καρρέρ να μας συγκινήσει σχεδόν έναν αιώνα μετά:

Πόσον σ’ αγαπώ
Αν ημπορεί του ποταμού η ορμή να σταματήσει,
του ήλιου η φεγγοβολή να πάψει και ν’ αχνίσει,
του ανθρώπου να στερέψουνε τα μάτια απ’ το να κλαίνε
και να σβησθούνε οι φωτιές όπου τα ηφαίστεια καίνε,
να μην ανθίσει η άνοιξις, να μην εβγεί η σελήνη
κι από φωνή αηδονιού νύχτα βουβή να μείνει,
τότε μονάχα ημπορεί, που να σβησθεί η ζωή μου,
να πάψει κι η αγάπη μου, να πάψουν κι οι καημοί μου.
    
Φρ. Καρρέρ

Δέσποινα Σιμάκη
desikaria@yahoo.gr

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις απο της Δέσποινας Σιμάκη.