Ένα κόκκινο ικαριώτικο ζιράνι, αυτό με το σφιχτό μπουκέτο, ήταν η πρώτη μου γλάστρα, στο πρώτο μου σπίτι. Είχα κόψει ένα κλωνάρι από το πατρικό μου και το είχα χώσει άτσαλα σε ένα κουβά πλαστικού χρώματος γεμισμένο με άθλιο πασπαρόχωμα γεμάτο πέτρες. Ήταν μάλλον ενστικτώδης κίνηση, μηχανική, για να ' χει κι η αυλή μια γλάστρα.

Ξεχνούσα να το ποτίσω, μα δεν ξεράθηκε. Δεν του άλλαζα χώμα, κι αυτό μεγάλωνε. Δεν το κλάδευα, κι αυτό άνθιζε. Και μεγάλωσε τόσο, που τύλιξε και έκρυψε με τα φύλλα και τα λουλούδια του αυτόν τον άσχημο κουβά, και φάνταζε στην γωνιά του τοίχου σαν να ξεφύτρωσε από το τσιμέντο της αυλής.

Και όταν το αναλογίστηκα αυτό, συγκινηθηκα και σκέφτηκα τη γιαγιά μου που μου έλεγε πως : "Τα λουλούδια άμα τα αγαπάς, σ' αγαπάνε και σου 'μορφαίνουν το σπίτι. Γιατί ένα σπίτι δίχως λουλούδια, παιδί μου, είναι ένα γυμνό σπίτι."  Κι όμως, ήταν ανιδιοτελής η αγάπη τούτου του ζιρανιού. Είδες γιαγιά; Δίχως να το αγαπήσω, αυτό με αγάπησε.

Από τότε άλλαξα πολλά σπίτια, και απέκτησα ακόμα πιο πολλά λουλούδια. Πήρα γαρδένια, φούλι, και αζαλέα. Σύλλεξα κάκτους και παχύφυτα. Φύτεψα βολβούς κάθε λογής. Μεγάλωσα φίκους, φτέρες, χλωρόφυτα και σκουλαρίκα. Γέμισα παρτέρια με τριανταφυλλιές και κυανές ικαριώτικες ορτασίες. Αλλά...ανιδιοτελή αγάπη δεν βρήκα σε κανένα παρά μόνο σε αυτά τα ταπεινά φυτά με τα κοκκινα, τα ροζ, τα λευκά, τα σομόν και τα δίχρωμα μπουκέτα . Στα ζιράνια. Σε αυτά που μου ανθίζουν πάντα. Και με λίγο νερό και με πολύ. Και στον βοριά και στον νοτιά. Και στο κρύο και στη ζέστη. Και στον ήλιο και στη σκιά. Και με σκύλο και με γάτα. Και με μωρά και με παιδιά. Και με μπάλες και ποδήλατα.

Γι' αυτό μην απορείς ποιος τα ποτίζει, όταν τα βλέπεις να στολίζουν το ξωκλήσι, να λουλουδίζουν το μονοπάτι ή να στέκονται μόνα ακμαία στο παρτέρι σου όταν έρχεσαι τον Αύγουστο για διακοπές. Κανείς, έχουν φιλότιμο.

Και εγώ, αν όντως έχουμε δικαίωμα να ξαναγεννηθούμε ως κάτι σε αυτό το σύμπαν, τη δεύτερη (ή την επόμενη τέλος πάντων) φορά, ζιράνι θα ήθελα να φύτρωνα, σε μέρος απάγγειο με θέα.

Και μέχρι τότε, προσπαθώντας να του μοιάσω, ελπίζω ν' αγαπώ και να δίνω τον καλύτερο μου εαυτό, ακόμη και με το λιγότερο που μπορώ να έχω.

Θεοδοσία Καρίμαλη
theodosia1983@yahoo.com

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Θεοδοσίας Καρίμαλη.