Κάθε φορά τελικά γίνεται όλο και πιο δύσκολο...

Κάθε φορά υπόσχομαι στον εαυτό μου ότι δεν θα βάλω τα κλάματα, την ώρα που αποχαιρετάω τους φίλους μου στην πλατεία του Χριστού, λες και δεν θα τους ξαναδώ ποτέ...

Κάθε φορά δηλώνω με περηφάνια ότι θα κρατήσω την ψυχραιμία μου στο πλοίο και δεν θα ξεσπάσω σε λυγμούς την ώρα που περνάμε απ τη Μεσακτή, το Λειβάδι και μας κάνουν σινιάλα με τα καθρεφτάκια απ τον Αρμενιστή και τον Να.

Αλλά τελικά, όλο λόγια είμαι. Γιατί απλά ποτέ δεν μπορώ να αποχωριστώ το νησί... και τους ανθρώπους μου.

Και κάπως έτσι με αυτή τη βαριά θλίψη, επιστρέφω στη πόλη και αρχίζω να σκέφτομαι, να συζητάω και να σχεδιάζω το πότε και πως θα ξαναπάω. Ή και το πως και το αν τελικά θα καταφέρω κάποτε να ζήσω εκεί.

Όνειρα θερινής και χειμερινής νυκτός!!!! Όνειρα που χρόνια τώρα με βασανίζουν τις νύχτες.

Σε κάθε ευκαιρία, ανοίγω διάπλατα τα μάτια και τ αυτιά για να ακούσω τις ιστορίες αυτών που ρίσκαραν και άφησαν την πόλη. Που είχαν το «κότσια» να αλλάξουν ζωή και που τώρα πια ζουν στο νησί, ήρεμοι και ευτυχισμένοι. Ζηλεύω θανάσιμα αυτούς που το σχεδιάζουν και ετοιμάζονται να το πραγματοποιήσουν... αφήνοντας με στην προβλήτα να κουνάω το μαντήλι....

Και δεν μου απομένει τίποτε άλλο παρά να αναπολώ... Τον πρωινό καφέ στην αυλή, τη μεσημεριανή βόλτα στην πλατεία, τα κύματα στο Λειβάδι, τη βουτιά του ήλιου στο Ικάριο πέλαγος κάθε σούρουπο, τις μουσικές που ακούγονται από τα μπαράκια της παραλίας. Αναπολώ τις διαδρομές μες το δάσος, τον πολύχρωμο πλήθος στα πανηγύρια, τις μυρωδιές του χωριού, τα γλέντι που στήνονται χωρίς να το περιμένεις.... Τις νύχτες, που φαντάζουν σαν μέρα σ αυτόν τον τόπο και όλα ζωντανεύουν μαγικά....

Έως ότου το όνειρο γίνει πραγματικότητα, κρατάμε νοσταλγικά, κάτω απ το μαξιλάρι τις αναμνήσεις του καλοκαιριού, με την ευχή να μην τελειώσει ποτέ....

Δήμητρα Κόχιλα
iliast31@hotmail.com

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Δήμητρας Κόχιλα.