Το 1945 στον Αστακό Αιτωλοακαρνανίας ζούσε η Τασία Καραβασίλη, 26 περίπου ετών τότε. Έμενε με τους γονείς της κι ήταν ερωτευμένη και λογοδοσμένη με έναν Ιταλό. Αυτός ήταν στην Ιταλία και η επικοινωνία γίνονταν φυσικά με αλληλογραφία.

10/10/2011 - 00:01Πώς έφυγες...

Το βλέμμα της. Σίγουρα στα νιάτα της αυτό το βλέμμα θα είχε επιτυχίες. Γυναίκα κλασικότροπης ομορφιάς, όχι όμως απλησίαστης, από εκείνες που περνούν τις δεκαετίες χωρίς να αλλάζουν στυλ γιατί δε χρειάζεται, μια που κρατούν το πλάνο σταθερά πάνω στη θηλυκότητα.

Την περίμενα στην αίθουσα των αφίξεων του αεροδρομίου, στο Φάρο. Έχει περάσει ήδη μία βδομάδα από τότε και το μόνο που θυμάμαι από κείνη τη στιγμή είναι το χαμόγελό της. Ένα διάπλατο χαμόγελο και δύο λακκάκια στα μάγουλα.

Φτάνοντας στο νησί, με έναν σχεδόν εξωπραγματικό τρόπο προσαρμόζεσαι στιγμιαία και νιώθεις σαν μην έφυγες ποτέ. Γνώριμες οι μυρωδιές, η φύση ,οι άνθρωποι. Όμως υπάρχουν και κάποιες εικόνες που όσες φορές κι αν τις έχεις δει, είναι τόσο εκθαμβωτικές, περιέχουν τόση μαγεία, που δεν φτάνει η μνήμη για να τις συγκρατήσει. Και κάθε φορά που τις βλέπεις είναι σαν να τις βλέπεις για πρώτη φορά.

06/06/2011 - 20:34πτήση

Ακούμπησε το χέρι της απαλά. Ούτε κι ο ίδιος δεν πίστευε αυτό που είχε μόλις τολμήσει να κάνει. Είχε περάσει την τελευταία ώρα βυθισμένος σε σκέψεις, κοιτώντας τα μακριά μαλλιά της, με το Ικάριο Πέλαγος να λάμπει στο φως του φεγγαριού πίσω της. «Τι να κάνω;» αναρωτιόταν με αγωνία. «Τι θέλει…;».

Είχα πολύ καιρό να ακούσω το τραγούδι που ερμηνεύει ο Παπάζογλου και λεει ένα κι ένα κάνουν δυο, αλλά εγώ, εγώ με εσένα , ένα κι ένα κάνουν ένα...

Γιατί ερωτευόμαστε; Τί καλό κάνει αυτό στη ζωή και τι κακό; Ποιο το νόημα να  είναι κανείς ερωτευμένος και κάθε πότε ;

Του Αγίου Βαλεντίνου χτες λοιπόν… και kiss my ass, που έλεγε και ένας φίλος!

Η αγάπη μου στη Νικαριά. Καταγραφές από την εθιμική παράδοση.

Την καινούρια χρονιά θέλω να με ψάξει ένας άνδρας που να μην έχει απωθημένα. Κάποιος που να μη με φοβάται. Που να βλέπει όλα αυτά που κάνω και να του αρέσει.  Να μην σκέφτεται «τς τς τς...». Να μην ποντάρει ότι μια μέρα «θα με στρώσει»  ούτε να σκέφτεται ότι «αυτή δεν κάνει για σπίτι».

Σελίδες