Κινητό με επιδότηση, αυτοκίνητο με απόσυρση, ταξίδι με εορτοδάνειο. Ακριβά ρούχα με πιστωτική κάρτα, δήθεν χωρίς τόκους, ηλεκτρικές συσκευές με χαρισμένο το ΦΠΑ. Κάναμε ακριβότερη την καθημερινότητά μας δημιουργώντας τεχνητές ανάγκες με την ψευδαίσθηση ότι ξοδεύουμε λιγότερα από την πραγματική αξία αυτού που θέλαμε να αποκτήσουμε.
… και αφού (η Αλίκη) διαπίστωσε ότι δεν υπάρχει καμία μυστική κουφάλα ή τουλάχιστον μια μαγεμένη ηλεκτρική σκούπα να τη ‘ρουφήξει’ και να τη στείλει αυτόματα στον επόμενο προορισμό της, που τυχαίως επέλεξε την Ικαρία, και έχοντας τις εξής μόνες επιλογές «ή κολυμπώντας ή με το Ιεράπετρα», αποφάσισε, έστω και για λίγο, να αναβάλλει το ταξίδι της.
Ήθελα δήμαρχε καλέ, να σου ‘γραφα δυο λόγια / στην Ικαριά που έρχομαι είκοσι δύο χρόνια./Πρώτα συγχαρητήρια δια την εκλογή σου / που βγήκες πρώτος δήμαρχος στο όμορφο νησί σου.
Πρέπει να είσαι ειλικρινής σε ό,τι είχες τάξει/και όλες οι υποσχέσεις σου να γίνουνε και πράξη. /Βέβαια τα χρόνια είναι δύσκολα όπως μας έχουν φέρει / ο κόσμος οικονομικώς πολύ να υποφέρει.
Το νησί μου, ο τόπος μου, η ολοκληρωτικά δική μου πατρίδα. Το μέρος όπου όταν αναπνέω ο αέρας γεμίζει όλη τη καρδιά και νιώθω τους παλμούς μου να χτυπούν δυνατά στη πλάτη και στο στήθος. Η Ικαρία έχει πολλές ομορφιές και εκείνη τη παράξενη ενέργεια που σε κάνει να νιώθεις ελεύθερος, χαλαρός και αγαπημένος.
Τρίτο μέρος για την Τρίτη… για όσους το «από Δευτέρα» το βαρέθηκαν δηλαδή... Ο Τέσκος με τα γλυκά του και τις βυσσινάδες του τόσα χρόνια το δείχνει απλόχερα, ο Συνεταιρισμός Γυναικών Ραχών αρχίζει και ξεχωρίζει, μήπως πρέπει να σκεφτούν κι άλλοι τον δρόμο της μικρής βιοτεχνίας τροφίμων; Κάτι ξεκίνησε με το κρασί, γιατί όχι με το μέλι, την μπύρα, τα αποξηραμένα φρούτα;
Μικρός ήμουν και πιθανόν να κάνω μεγάλο λάθος, μα η μικρή κοινωνία της Ικαρίας δείχνει πια να έχει χάσει κάνα-δυο σημαντικά πράγματα σε σχέση με αυτό που γνώρισα το ’80… σαν να έχει πέσει πρώτη απ’ όλους η ίδια θύμα του μύθου της… την ίδια στιγμή που όλο ζητάει και κατηγορεί και αυτή κάποιον άλλο… ευγενικά το λέω…
Ανάμεσα στα εκατοντάδες κλισέ που κυκλοφορούν ελέω κρίσης, ένα που μου αρέσει είναι αυτό που θέλει την γενιά των 20ρηδων να είναι η χαμένη γενιά της κρίσης. Οι υποστηρικτές αυτής της άποψης προφανώς έχουν κάνει μεγάλη προσωπική επένδυση, γιατί εμένα θα μου φαινόταν πολύ πιο λογικό να ακούσω ότι η χαμένη γενιά είναι αυτή των 30ρηδων.