Πριν από 3.000 χρόνια, στην αυγή της ιστορίας, οι άνθρωποι άρχισαν να ταξιδεύουν το Αιγαίο Πέλαγος σε μια εκτεταμένη κλίμακα, να κάνουν εμπόριο, να διεξάγουν εκστρατείες και πολέμους. Έγινε αυτό δυνατόν από την εξέλιξη της ναυπηγικής τέχνης αλλά και της κοινωνικής οργάνωσης, αφού έγινε εφικτό να συνεργαστεί μεγάλος αριθμός ειδικών ανθρώπων για να κατασκευάσουν και να κινήσουν μεγάλα πλοία.

- Μα τι γίνεται, κύριε Βατούγιε, στην Ικαρία; Δεν καταλαβαίνω! Δεν είναι δυνατόν! Μου είχε πει ο υπεύθυνος της WWF όταν κάμποσα χρόνια πριν, δημοσιεύσαμε σε 2 διαδοχικά τεύχη της εφημερίδας «Κάβο Πάπα», τον Φάκελο Υπερβόσκηση που είχε προκαλέσει τότε μεγάλη αίσθηση. Ο άνθρωπος αδυνατούσε να αποδεχτεί τα όσα έβλεπε να γίνονται (ή να μη γίνονται) στο νησί.

Το Σάββατο το μεσημέρι έβρεξε πολύ δυνατά. Σε λιγότερο από 2 ώρες είχαμε 40 χιλιοστά βροχόπτωσης. Οι δρόμοι στον Άγιο Κήρυκο έγιναν ποτάμια και ακολούθησαν κατολισθήσεις μικρής κλίμακας. Το ίδιο απόγευμα χωματουργικό μηχάνημα του δήμου πήγε μέχρι τον Ξυλοσύρτη για να απομακρύνει τα χώματα και τις πέτρες από το οδόστρωμα.

Η προγενέστερη αρχιτεκτονική του νησιού και ο συγκεκριμένος τρόπος αξιοποίησης μεγάλων κοιλοτήτων σε βράχους θα έπρεπε να είναι μέσα στους σημαντικότερους παράγοντες προβολής της Ικαρίας.

Μια φορά κι ένα καιρό, στην άκρη του αρχιπελάγους υπήρχε ένα μικρό νησί, πολύ μικρό νησί για την ακρίβεια, και είχε κι αυτό τα ίδια προβλήματα, τα πολλά προβλήματα με όλα τα μικρά νησιά του αρχιπελάγους, δεν είχε αρκετό νερό, ούτε αρκετό ηλεκτρικό ρεύμα, τα τρόφιμα έπρεπε να τα φέρνουν από άλλα μέρη σε πιο ακριβές τιμές, τα καύσιμα σε ακόμη πιο ακριβές τιμές...

Προ ημερών διάβασα στο ikariamag μια πρόταση δημιουργίας πανεπιστημιακής σχολής ανανεώσιμων πηγών ενέργειας στην Ικαρία. Η σχετική είδηση είχε από κάτω γύρω στα 35 “Like”, εικάζω καλοπροαίρετων ανθρώπων που βρήκαν την ιδέα καλή. Εγώ πάλι τη βρίσκω κακή. Ατυχώς δεν υπάρχει κουμπάκι “Not Like” οπότε αναγκάζομαι να γράψω μια πτήση επικαιρότητας αντί για τις συνήθεις αυτοβιογραφικές ιστοριούλες, ώστε να μπορέσω να εκφράσω τις αντιρρήσεις μου.

Σχεδόν τρία χρόνια ikariamag. Νιώθω πως αυτό το περιοδικό μάς έφερε πιο κοντά στην Ικαρία (ειδικά εμάς τους νέους που το ίντερνετ είναι μια ανακάλυψη της εποχής μας) ή μήπως είναι η ιδέα μου;

«Φυρήν Άσπα»: Αυτήν την λέξη, όνομα τοποθεσίας, πάνω στον Αθέρα, άκουγα να αναμιγνύουν σε τοπικές ιστορίες οι μεγαλύτεροι στο Μαυράτο, όταν ήμουνα μικρός. Όταν έγινα μεγάλος, κατάλαβα την αρχαία ετυμολογία της, σημαίνει «κόκκινος βράχος». Όπως κόκκινος βράχος ήταν το παρατσούκλι του νησιού για πολλά χρόνια, υπονοώντας την σχέση των κατοίκων του με την αριστερά. Οι νεώτεροι την έχουν βαφτίσει «Κούβα της Μεσογείου», το όνομα αυτό είναι πιο trendy.

Το να φτάσεις αυτήν την εποχή των ισχνών αγελάδων, να υποστηρίζεις τις προσπάθειές σου για να προβάλλεις το τουριστικό σου προϊόν, είναι κατ αρχήν, αξιέπαινο. Θέλει κότσια, αντοχή, θάρρος, για να πάρεις την απόφαση να εκπροσωπηθείς σε μια τουριστική έκθεση με περίπτερο - ακόμα και αν είσαι μια ολόκληρη περιφέρεια – να στείλεις ανθρώπους, να ξοδέψεις δηλαδή χρήμα σε διαφήμιση, χρήμα στον «αέρα τον κοπανιστό» όπως θα έλεγαν οι παλιότεροι

Η αμερικανίδα Kristin Lawler, διάβασε για το «νησί που οι άνθρωποι ξεχνούν να πεθάνουν», στο πρόσφατο άρθρο των New York Times. Με αφορμή λοιπόν το άρθρο, έγραψε στο blog της μία πολύ ενδιαφέρουσα ανάλυση της σύγχρονης οικονομικής και κοινωνικής πραγματικότητας και της κρίσης τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην Ευρώπη και την Αμερική. To ikariamag αποφάσισε να σας παρουσιάσει τα βασικά σημεία του:

Σελίδες

ikariastore banner