Τι να κάνω πες μου για να μην είμαι εναλλακτική; Δε θέλω, ρε παιδί μου, πώς το λένε; Βαρέθηκα να το ακούω, να το διαβάζω, να νιώθω την αγωνία αυτών που το ψάχνουν, να βλέπω το μπλαζέ καμάρι αυτών που θεωρούν πως το ‘χουν.

Κοντεύουμε στο μέσο του καλοκαιριού και έχει αρχίσει η πανηγυριώτικη δραστηριότητα. Αυτή η πρώτη περίοδος είναι η καλύτερη, για μας τους ντόπιους, κάθε γιορτή είναι κυρίως αντάμωμα. Συναντιόμαστε με φίλους και γνωστούς που ίσως δεν έχουμε δει καθόλου στη διάρκεια του χειμώνα. Έχουμε να πούμε πολλά. Το κέφι ακολουθεί και το γλέντι ίσως έρθει αργότερα αλλά δεν είναι το ζητούμενο.

Φοβερό κλισέ στις μέρες μας να μιλάς στην κοντοπόδαρη μνήμη του νεοέλληνα, του νεοικαριώτη εδώ. Βλέπεις φέτος έχει να ασχοληθεί με την προβολή ή την προσβολή του από δυο διαφημίσεις. Οι εκλογές του Μάη και τα εθνικά/ευρωπαϊκά αποτελέσματά τους, πέρασαν και δεν ακούμπησαν, αφήσανε δε φαιδρή παρακαταθήκη και εκούσια κηλίδα στον εκλογικό χάρτη του νησιού μας 199 μαύρα, αγκυλωτά, ‘εθνικοσοσιαλιστικά’ ψηφαλάκια (σε σύνολο 6215 εγκύρων, δηλ. 3,2%). Εκατόν ενενήντα εννιά. Εκατόν ενενήντα εννιά. Αν τα βρεις και τα μαζέψεις δηλαδή, χτίζεις ένα νέο Ξυλοσύρτι. Ή μια ολόκληρη τοπική κοινότητα.

Η αλήθεια είναι ότι ο επόμενος Δήμος πρέπει να ενδυναμώσει και εξωκομματικούς ή αλλο-κομματικούς ανθρώπους να προσφέρουν. Μέχρι τώρα δυστυχώς έχουμε σχετικά ολοκληρωτικά μοντέλα, που εργάζονται πάνω σε συγκεκριμένες "αυτονόητες" διεκπεραιώσεις του συνηθισμένου δημοτικού "καθηκοντολογίου".