Προχθές το βράδυ,  η Σελήνη ντράπηκε να εμφανιστεί έτσι. Άφωτη, μελί, καφέ, σα λερωμένη, με μια βαριά κι ασήκωτη σκιά ουράνιου σώματος να πέφτει καταπάνω της, και μάλιστα σε κατάμαυρο φόντο, που δε φωτιζόταν πια από την ίδια, όπως όλοι θα περιμέναμε κανονικά, λόγω Πανσελήνου...

Ανέτειλε πρώτα κρυφά-κρυφά πίσω από το βουνό, έτσι που να μην τη δει κανείς. Όταν έφτασε πίσω από την κορυφή, σε μια στιγμή που δεν κοιτάζαμε, τρύπωσε σαν αστραπή πίσω από το παραβάν που σχημάτιζαν τα βαριά σύννεφα, καλύπτοντας ακριβώς το μισό του ουρανού: Το ανατολικό μισό. Το δικό της μισό!  Έτσι, όλα όσα την πλήγωναν, έγιναν πίσω από ένα παραβάν.

Και κάποτε η έκλειψη τελείωσε μακριά από τα συμπάσχοντα βλέμματά μας. Όταν η Σελήνη συνήλθε από το σοκ αυτής της περιπέτειας, που κράτησε κάποιες ώρες σκοταδιού γι’ αυτή και αρκετές ντουζίνες θεαματικών αστραπών, και λίγων, χλιαρών βροχοσταγόνων για μας, και αφού τελείωσε γρήγορα-γρήγορα με τον καλλωπισμό της, τόλμησε να περάσει, μικρή-μικρή και μακρινή, ελεύθερη πια, πίσω από τα άσπρα, αραιά συννεφάκια, που ακόμα τη μισόκρυβαν σαν πέπλα, στο άλλο μισό του ουρανού. Στο Δυτικό μισό.

Και μετά από αυτό το μεταβατικό στάδιο στο μεσουράνημά της, όλα έγιναν πιο εύκολα: Δεν άργησε να προβάλλει δειλά-δειλά να μας χαιρετήσει όλους, έναν-έναν, και αυτοπροσώπως... Λαμπερή... Σα να μην είχε περάσει τίποτα... Σα να μην είχε μαυρίσει για μιάμισυ ώρα πίσω από τα βαριά σύννεφα...

Κι εμείς είχαμε συγκεντρωθεί εκεί από νωρίς, κι ας ξέραμε ότι δε θα τη βλέπαμε λόγω έκλειψης. Και την περιμέναμε, όπως και να 'χει, γεμάτοι τακτ και  κατανόηση. Γεμάτοι ευγνωμοσύνη έτσι κι αλλιώς, που εμφανίστηκε για άλλη μια φορά στη ζωή μας. Την περιμέναμε ακούγοντας υπέροχους τόνους τζαζ, και λάτιν μουσικής αρχικά, και μετά συμμετέχοντας στο πάρτι που γινόταν για χάρη της, ανάμεσα σε δροσερά ποτά, χορό και χαρούμενες κουβέντες. Και μικρές, σκοτεινές βολτίτσες στις βαρκούλες και στο γεφυράκι.

Με πολύτιμη κορνίζα της όλης βραδιάς μια ξύλινη σκεπή με ψάθες,  και τα υπέροχα, τα απίστευτα, τα εξωπραγματικά βράχια του λιμανιού του Μαγγανίτη.  Που όταν στο γιαλό δεν έχει φουρτούνα, αλλά πάρτι, όπως το βραδύ της Τετάρτης, είναι ιδανικά για να υποδεχτούν την Πανσέληνο, αντανακλώντας την πάνω στα άσπρα χρώματά τους, και πλαισιώνοντας την ατάραχη πορεία της μέσα στο θαλασσινό νερό...

Μαρία Στέλλα Αλούπη
maria-stella-aloupie@sch.gr