Αφήνεις ένα τελευταίο βλέμμα να περιπλανηθεί ανάμεσα στις ακτές του Κάμπου και του Αυλακίου και μετά νωχελικά και έρποντας στις πατούσες αρχίζεις να ψάχνεις την καλύτερη σκιά για να «βγάλεις» το ταξίδι της επιστροφής.

Αυτός ο κόμπος μού στέκεται στο λαιμό από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου τη μέρα που φεύγω από την Ικαρία. Αρχίζει από το πρωί που ξυπνάω και όσο περνάνε οι ώρες και πλησιάζει η άφιξη του πλοίου τόσο με σφίγγει. Έχω ψάξει πολλούς τρόπους να τον λύσω, ποτέ όμως δεν μπορώ να πω ότι τα κατάφερα. Γι’ αυτή τη μέρα τον κάνω φίλο μου , τον ανέχομαι και τον κουβαλάω μέχρι τον Πειραιά ή το κατώφλι του σπιτιού μου. 

Μπορεί την άλλη ή την παράλλη μέρα να είμαι καλά, να έχω αφήσει πίσω τους ανθρώπους, τα πανηγύρια, τις παραλίες, το άρωμα του νησιού. Βρίσκω ξανά τους ανθρώπους της «αγίας ρουτίνας» μου, αρχίζει το μάτι πάλι να γυαλίζει..ακόμα, ακόμα μπορεί να ξαναρχίσω να νιώθω και «δημιουργικός».

Όμως αυτή τη πολύ συγκεκριμένη μέρα θα κάτσω σε μια καρέκλα στο πλοίο και θα αρχίσω να παρατηρώ τα γύρω. Τις παρέες, τις κουβέντες, το τρέξιμο του πληρώματος, τη θάλασσα, τα κατοικίδια στα κλουβάκια, την εφημερίδα του διπλανού και τον χάρτη των κυκλάδων στο διάδρομο του σαλονιού. Κόλπο είναι και αυτό για να ξεχαστώ. Δεν τα καταφέρνω. Πιάνω ένα βιβλίο που παλεύω τρεις εβδομάδες, διαβάζω δύο σελίδες το κλείνω και αυτό. Ένα τσιγάρο στο κατάστρωμα, ένα τηλέφωνο και μετά πάλι πίσω..κάθομαι πέντε λεπτά αλλά βαριέμαι γρήγορα..ψάχνω κάποιον να μιλήσω στο πλοίο...βρίσκω γρήγορα....αρχίζει να μου λέει «τι ωραία ήτανε στην Ικαρία» και πόσο «κρίμα που φύγαμε»...όχι ευχαριστω, δε θα πάρω..τα ξέρω αυτά. Σταματάω στον διάδρομο και χαζεύω την τηλεόραση..ρεπορτάζ με την επιστροφή των Αθηναίων...βιάζομαι να φύγω να μην ακούσω, ξανβγαίνω έξω, πάλι τσιγάρο.. «αμαν πια, είπα ότι θα το κόψω..» ..το πετάω στα μισά και γυρνάω στο κάθισμα. Κάθομαι χωρίς να κάνω τίποτα και χωρίς να σκέφτομαι πολλά. Είναι δύσκολο να το παραδεχθώ αλλά η σιγή του νου και των αισθήσεων με αναγκάζει φέρω στην «επιφάνεια» αυτό που στριφογυρίζει το μυαλό μου...για τις επόμενες 7-8 ώρες έχω ηττηθεί ...ένα μικρό Βατερλό, μια μικρή συντριβή...

Κάπως έτσι συμβαίνει κάθε χρόνο. Κάπως έτσι η Νικαριά μού θυμίζει  κάθε τέλος καλοκαιριού ότι έχει ένα διόλου αμελητέο και σαδιστικά αέναο τίμημα..αυτό του αποχωρισμού...

Μιχάλης Αντ. Μάζαρης
michalismzrs@gmail.com

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις από τις φιλοξενούμενες πένες.