ikariamag | ελεύθερες πτήσεις - του Σταύρου Παπακωνσταντινίδη
του Σταύρου Παπακωνσταντινίδη
Πάει καιρός που δοκίμασα να πετάξω. Κάτι παραπάνω από 4 μήνες πέρασαν και όλα γύρω μου τρέχουν δίχως να προλαβαίνω να τα επεξεργαστώ. Κάθε φορά που αποφάσιζα να γράψω, μία νέα σκέψη διέκοπτε την απογείωση... Αποτέλεσμα αυτού ήταν να ξεχάσω να πετάω. Έχω πάψει να σκέφτομαι καθαρά και να μπορώ να διακρίνω τις λεπτές διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στο ενδιαφέρον και το κοινότυπο. Τελικά αποφάσισα να γράψω για το δεύτερο…
Στην προηγούμενη πτήση μου προσπάθησα να βρω κάτι θετικό μέσα σε αυτήν την καταχνιά. Παίρνοντας μία γερή δόση αντιμιζέριας θέλησα να εξάρω την προσπάθεια πολλών από εμάς να συνεχίσουμε το βηματισμό μας και να ονειρευόμαστε έναν ξάστερο ουρανό για το μέλλον. Σύντομα επανήλθα στη μίζερη ελληνική πραγματικότητα. Έναν κόσμο εξοργισμένο με όλους και με όλα.
Ως νέος γονιός και νέος νονός θα έπρεπε ήδη να έχω αναθεωρήσει. Σε μια δύσκολη οικονομική κατάσταση για όλους μας, η ύπαρξη ενός φτηνού παιχνιδάδικου είναι χρήσιμη. «Καλό είναι να έχεις την εναλλακτική και ας μην σου αρέσει» μου λένε όταν γκρινιάζω στο άκουσμα της επίσκεψης σε σούπερ μάρκετ παιχνιδιών. Ίσως να μην έχουν άδικο.
Αυτή τη φορά η πτήση γράφεται με κομμένα τα φτερά. Σήμερα έχασα ένα φίλο. Ίσως δεν έχει σημασία το όνομά του, ούτε από τι «έφυγε». Σημασία έχει η απώλεια. Η σκέψη ότι δεν θα ξαναδούμε μπάλα μαζί. Δεν θα παίξουμε τα βράδια της Τρίτης στο γηπεδάκι. Δεν θα κάτσουμε να ακούσουμε μουσική συζητώντας τους στίχους και τα σόλο της κιθάρας πίνοντας το ποτάκι μας.