ikariamag | ελεύθερες πτήσεις - του Σταύρου Παπακωνσταντινίδη
του Σταύρου Παπακωνσταντινίδη
Κλείσαμε κιόλας ένα μήνα μακριά, στο Κουβέιτ. Μακριά από την οικογένεια και τους φίλους μας. Μακριά από το κάθε μέρα μας. Ξεβολευτήκαμε από τις σταθερές μας. Το σπίτι μας, το αμάξι μας, τις φιλικές μαζώξεις, τις βραδυνές μας βόλτες στο πάρκο, την μπάλα της Τρίτης στα 5Χ5 και μερικά άλλα μικρά που τώρα από μακριά φαντάζουν ακόμα πιο σημαντικά.
Πολλές οι προτάσεις φίλων για να ξαναγράψω στο ikariamag αλλά τι να πρωτογράψω; Τα ερεθίσματα πολλά αλλά πραγματικά δεν μπορώ να εστιάσω. Αρχικά η επιλογή μου να αποδεχτώ μία πρόταση από ένα πανεπιστήμιο και να ξαναζήσουμε οικογενειακώς στο εξωτερικό. Μετά ήταν η γέννηση του δεύτερου παιδιού μου, που όπως και στο πρώτο, είναι ό,τι πιο συγκλονιστικό μπορούσα να ζήσω.
Κάνει ζέστη και περιμένω με την Κωνσταντίνα πάνω από 40 λεπτά να έρθει η σειρά μας να πάει βόλτα πάνω σε ένα αλογάκι του Ιππικού Συλλόγου στο πλαίσιο μίας εκδήλωσης για τον ΜΚΟ Μέριμνα. Δίπλα μας μία μαμά χώνεται να πάρει τη σειρά των άλλων παιδιών. Ζητάει επίμονα και ψιθυριστά, για να μην την ακούσουν οι άλλοι, να πάει η κόρη της βόλτα γιατί «καθόμαστε στον ήλιο αρκετή ώρα και βαρεθήκαμε».
«Δε φεύγω. Με διώχνουν. Ποιοι; Όλοι. Και εγώ μέσα σε αυτούς. Γιατί όχι εγώ; Όλοι μας φταίμε που απολαμβάναμε τη ζωή σε δανεικά. Μάθαμε βολικά να λέμε ότι η κρίση φταίει για όλα τα δεινά που μας βρήκαν. Η κρίση φταίει που η ζωή μας δυσκόλεψε και που οι δουλειές έγιναν πιο απαιτητικές; Υγεία, παιδεία, ποιότητα ζωής όλα χάλια. Για όλα αυτά η κρίση φταίει ή εμείς που το επιτρέψαμε τόσα χρόνια;»