Άκουσα πως είχε κόσμο το νησί, καριώτες και μη πρωταγωνίστησαν στην καλοκαιρινή ταινία με τίτλο Καλοκαίρι 2013 στην Ικαρία.

Πλούσια τα σκηνικά,  γιομάτο ζωή και μοιρασιά. Καριώτικες ψυχές αναμιγμένες με άλλες πολιτιστικές ταυτότητες εγχώριες και μη, κερνούσαν ζωή καριώτικη.  Όλο αυτό το ετερόκλητο πλήθος συνέθεσε το καλοκαίρι  του 2013,  όπου με σκηνικό τα διάφορα  φυσικά περιβάλλοντα της καριώτικης  γης τέλεψε και για φέτος  την παραδοσιακή άτυπη και σιωπηρή συμφωνία που δεν είναι άλλη από το καλοκαιρινό αντάμωμα στην Ικαρία.

Στην καριώτικη ταινία δεν υπάρχουν κομπάρσοι, όλοι είναι πρωταγωνιστές. Μετέχουν, δεν υποδύονται τη ζωή. Κοινωνοί μίας νοοτροπίας ολότελα διαφορετικής από τα υπόλοιπα μέρη της Ελλάδας δημιουργούν μια ιδιάζουσα συναισθηματική ταυτότητα. Άλλοτε συνειδητά και άλλοτε ασυνείδητα, ο καριώτικος πολιτισμός λειτουργεί μυητικά με αποτέλεσμα την ψυχική μεταμόρφωση των ανθρώπων.

Όμως  η μοίρα για κάποιους Ικαριώτες  τους επιφύλασσε αλλιώτικη ζωή.

Δε μπορέσαμε να έρθουμε στο νησί, ο ιερός όρκος που  κάθε καριώτικη ψυχή  ομολογεί στον εαυτό της, πως σ’ όποιο μέρος της γης και να είναι, θα επιστρέψει το καλοκαίρι στην Ικαρία, δε στάθηκε δυνατόν για φέτος. Γίναμε ακροατές των εμπειριών των άλλων στη προσπάθεια μας  να γλείψουμε τις πληγές μας από το κενό που δημιουργεί  μια τέτοια συναισθηματική απώλεια.  Δεν οσφρανθήκαμε την καριώτικη γη, δεν κοιτάξαμε τον ουρανό της, δεν ακούσαμε το ιδίωμα της, δεν ανταμώσαμε με το παρελθόν μας που κάθε φορά γίνεται και παρόν μας. Δεν αισθανθήκαμε τους έρωτες που κατοικούν στα πανηγύρια.  Δε χορέψαμε τον καριώτικο να νιώσουμε τις θεραπευτικές  δονήσεις του καθώς  αλαλαγμοί  από έκσταση  θα  ξεχύνονταν από μέσα μας σιγοτραγουδώντας τον.

Ακόμη και στην  έκφραση «η καριώτισσα έχει τον άντρα της στο βρακί της», μαρτυρείται η  μύηση που συντελείται  από το σμίξιμο του αρσενικού με του θηλυκού όπου προκύπτει ο διονυσιασμός του καριώτικου βίου. Ο άντρας ως μύστης ακολουθεί τη γυναίκα ως ιέρεια και  κατά αυτό τον τρόπο μυείται στα μυστήρια της καριώτικης ζωής. Ακόμη και ο «ξένος», όπως λέγεται στην ντοπιολαλιά ο μη Ικαριώτης, ακολουθεί την παρούσα μητριαρχική γραμμή  και ξελογιάζεται με τα θέλγητρα της γυναικείας παρουσίας που είναι καμωμένη με πνευματικούς και σαρκικούς έρωτες.

Νικαριά μου, πλανεύτρα, με κάθε λογής ελευθερίες, βιολί και κρασί, καριώτικος και μύηση, ηδονές και συμπλέγματα,  εξομολογημένοι κα ανομολόγητοι έρωτες, κουτσομπολιό αλλά και σιωπές, όλα δικά σου, όλα δικά μας, όλα αγαπημένα…

Διάολε, τι σκληρό ριζικό μας επιφύλαξε η μοίρα τούτη τη χρονιά. Πώς να αναμετρηθείς με  τέτοιο κενό, τι να το κεράσεις για να κατευνάσεις  το πνεύμα σου;

Η ψυχή ζητάει τη λύτρωση, μία λύτρωση που δε θα έρθει παρά μόνο το ερχόμενο καλοκαίρι….

Φωτεινή Κουμιώτη
k.fot@hotmail.com

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις από τις φιλοξενούμενες πένες.