Είναι Μεγάλη Εβδομάδα και θυμήθηκα πως πριν μερικά χρόνια μού ζήτησε  η φίλη μου η Γιάννα να έρθει μαζί μου στην Ικαρία το Πάσχα . Δεν είχε πάει ποτέ. Είπα να μην της χαλάσω το χατίρι και αποφάσισα να την φιλοξενήσω για πέντε ημέρες στο νησί.

Δώσαμε ραντεβού στο λιμάνι του Πειραιά έξω από το πλοίο.  Ήρθε στην ώρα της, με ένα χαμόγελο ευτυχίας, με το μαλλί ισιωμένο και αψεγάδιαστο, τακουνάκι, και με μια τεραστία βαλίτσα .

«Ωχ».. είπα μέσα μου. Είχα ξεχάσει να της πω ένα- δυο βασικά πράγματα...

Όταν μπήκαμε στο πλοίο και με είδε να στρώνω τον υπνόσακο, ξαφνιάστηκε.  «Θα κοιμηθείς εδώ, κάτω στο πάτωμα;»  
«Ναι, και χωράει και τις δυο μας. Αλλιώς πώς θα αντέξουμε εννέα ώρες;» της  απαντώ.
«Πόσες;» με ρωτάει με το μάτι ξαφνιασμένο.
«Ωχ», ξαναείπα μέσα μου. Είχα όντως ξεχάσει να της πω ένα- δυο βασικά πράγματα

Τελικά στον υπνόσακο  κοιμήθηκα μονή μου, νανουρισμένη από το τόσο οικείο βουητό του πλοίου.  Η φίλη μου η Γιάννα όμως έβγαλε όλο το ταξίδι σε μια αεροπορική θέση , τέζα από την ανακατωσούρα και τις επανωτές εξαγωγές από το λιγοστό  (κατ’ έμενα) κούνημα του πλοίου.  Την διαδρομή απο Ευδηλο μέχρι το σπίτι αντί για περίπου μία ώρα, την  κάναμε σε δυο. Δυστυχώς οι στροφές  δεν ευνόησαν το ήδη ταλαιπωρημένο στομάχι της Γιάννας και η πρώτη της γνωριμία με το πάτριό μου έδαφος, έγινε  στην κυριολεξία ….μούρη με μούρη!

Ήδη την άλλη μέρα το πρωί, η Γιαννα έδειχνε λίγο διαφορετική. Θα λέγε κανείς εγκλιματισμένη...  ήταν λίγο χλωμή, τα μάτια ήταν κατάμαυρα από το σκορπισμένο μακιγιάζ, και το αψεγάδιαστο μαλλί της είχε γίνει μια αφάνα   απ’ την υγρασία  και την ταλαιπωρία.

Αμέτρητα τα «ωχ» εκείνες τις μέρες… που το μαλλί της δεν έστρωσε ποτέ, που απ’το  καλσόν δεν ακούστηκε τίποτα από τις βατακιές στο μονοπάτι για τον αμαξωτό, που σχεδόν έπαθε jet lag  από τα  ατελείωτα  ξενύχτια στα μπαράκια, που το κινητό της δεν είχε καθόλου σήμα στο σπίτι,  που το σούβλισμα του αρνιού το είδε μόνο από φωτογραφίες της αδελφής μου γιατί ξυπνήσαμε μεσημέρι, που ήπιε όσο κρασί δεν είχε πιει στη ζωή της γιατί εκείνη τη χρόνια το κρασί του μπαμπά είχε πετύχει και σε γεύση και σε χρώμα και μας γέμιζε το ποτήρι ασταμάτητα, που το Χριστός Ανέστη στην εκκλησία δεν το προλάβαμε γιατί δεν είχαμε γυρίσει εγκαίρως απ’ τα ούζα στον Αρμενιστή, κόπηκε και λίγο το ρεύμα στο σπίτι απ’ τους αέρηδες, παραλίγο να χάσουμε και την επιστροφή γιατί έπιασαν και τα μποφόρ  …. Καταλαβαίνεις…. 

Η αλήθεια είναι ότι δεν προσφέρθηκα να αλλάξω  το πρόγραμμα μου για την φίλη μου για να δει όλα τα... έθιμα του Πάσχα στην Ικαρία κι αυτή η καημένη απλώς ακολούθαγε. ‘Ήταν λίγο επίφοβο να θεωρηθώ αφιλόξενη …δεν μου είπε κάτι συγκεκριμένο για το πώς νιώθει ή για το πώς περνάει και φυσικά δεν τόλμησα να ρωτήσω.

Την επομένη μέρα απ’ την επιστροφή μας με πήρε τηλέφωνο να με ευχαριστήσει για την φιλοξενία. Μου είπε ότι παρόλη την κούραση και την ταλαιπωρία , ψυχικά ένιωθε μια απερίγραπτη ξεκούραση και  λίγο αποσυντονισμένη. Μου είπε κατά λέξη «Νιώθω σαν να έλειπα για μέρες σε έναν άλλον πλανήτη»

Μετά σχεδόν με πρόσταξε να την ξαναπάρω μαζί μου σ ένα από τα επόμενα ταξίδια μου για εκεί.

Τελικά ανάμεσα σε τόσα άλλα είναι κι αυτό η Ικαρία … ένας άλλος πλανήτης … που σε αποσυντονίζει … σε αποδεσμεύει για λίγο απ’ όλα… και που όμως, μπορεί να σε  κάνει δέσμιο του  για πάντα !

Κική Τσαντίρη
t_kyriaki@yahoo.com

ΣΧΕΤΙΚΑ: Μουσαφιραίοι

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Κικής Τσαντίρη.