Στις 12 Αυγούστου 2013 στο «Δεντρόσπιτο» του Χριστού Ραχών, ο κύριος Σήφης Στενός, ο ένας εκ των τριών εισηγητών που παρουσίασαν τις «Ελεύθερες Πτήσεις 2» του ikariamag, είπε μια φράση που κέντρισε πολύ την σκέψη μου. Μίλησε, ανάμεσα σε άλλα, αν θυμάμαι καλά, για «τη φυσική δειλία» των Ικαριωτών, που τους κάνει να αποτραβιούνται από τις ατομικές τους φιλοδοξίες και να μη ζητούν την αυτοπροβολή. Ο Αριστοτέλης Αϊβαλιώτης στην ελεύθερη πτήση του «Με τα γονίδια των κυνηγημένων» αναφέρει στο ίδιο μήκος κύματος ότι «οι Καριώτες κρύβονται, αισθάνονται καλλίτερα μέσα στην ομάδα τους, χτίζουν κοινοτισμό» και συνδέει το φαινόμενο με τις προσφυγικές ρίζες των προγόνων τους. Σε γενικές γραμμές, οι Ικαριώτες δεν διακρίνονται για τη στοχοθεσία τους, δεν ασχολούνται με μελλοντικά σχέδια, γιατί προτιμούν να ζουν στο Εδώ και Τώρα.

Η εποχή μας, αντίθετα, ευνοεί πολύ τα πρότζεκτ και τους στόχους, προωθεί αυτόν τον τρόπο σκέψης. Με όλα τα πλεονεκτήματα που μπορεί να έχει, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι δεν είναι και ο μοναδικός. Η «φυσική δειλία» ίσως να είναι και το αποτέλεσμα ενός διαφορετικού τρόπου σκέψης και ζωής που δε βασίζεται στους στόχους. Θέλω να πω ότι, αν βάλεις έναν  μουσικό να παίξει ποδόσφαιρο, είναι φυσικό να μην έχει αυτοπεποίθηση, γιατί οι νότες είναι ο κόσμος του.

Αυτοί που θέτουν στόχους επιδιώκοντας την ατομική διάκριση χτίζουν την αυτοπεποίθησή τους, απλοποιώντας αναγκαστικά τον κόσμο σε άσπρο-μαύρο, σε σωστό-λάθος. Όταν λαμβάνεις υπόψη σου όλο το φάσμα των χρωμάτων και των επιλογών, καθυστερείς στις αποφάσεις σου. Αντίθετα, οι απλοποιητές μπορούν να εστιάσουν γρηγορότερα στο στόχο τους, όπως ο μεγεθυντικός φακός συγκεντρώνει τις ακτίνες του ήλιου και προκαλεί ανάφλεξη. Είναι λοιπόν θέμα ταχύτητας, γιατί έτσι απαιτεί ο σύγχρονος δυαδικός πολιτισμός. Οι Καριώτες το ξέρουν αυτό και αποσύρονται, σοφά κατά τη γνώμη μου, από τέτοιες φιλόδοξες στοχοθεσίες, προτιμώντας να παίζουν με τα καθρεφτάκια και τους αντικατοπτρισμούς τους, όπως πολύ ωραία περιγράφει η Μυρτώ Αξαρλή στην πτήση της, «Το καθρεφτάκι στην Ικαρία».

Στο καλειδοσκόπιο της πραγματικότητας ο κόσμος έχει τόσα διφορούμενα, τόσες αντιφάσεις, τόσες αποχρώσεις…. Οι απλοποιητές, οι οπαδοί της ρατσιστικής διαίρεσης του κόσμου σε άσπρο-μαύρο θα αισθανθούν άραγε τις ρωγμές της κοσμοαντίληψής τους ή θα καλλιεργούν εσαεί αυταπάτες για μια δήθεν διχρωματική υπόσταση του κόσμου; Συνήθως οι δομές της πραγματικότητας τούς ευνοούν και παίζουν εντός έδρας. Όχι όμως και στην Ικαρία, που είναι το βασίλειο αντεστραμμένο, η Χώρα των Θαυμάτων χωρίς την Αλίκη. Εδώ οι ενδιάμεσοι και οι διαφορετικά βλέποντες δεν αντιμετωπίζονται ως παρίες και αιρετικοί.

Αγκαλιάζονται όλοι μαζί και χορεύουν τον Καριώτικο….

Αντώνης Παπακωνσταντίδης
antonispap2001@yahoo.gr

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις από τις φιλοξενούμενες πένες.