12/01/2016 - 10:38 Άη Βασίλης με κοστούμι
Χτες άλλαξε ο χρόνος. Μπήκε το 2013 και χαρά δεν είχε. Δυο τρεις γνωστοί τη συνάντησαν στο δρόμο και της είπαν να τους ακολουθήσει στο χαιρέτιο. Τους είπε πως θα πάει, αλλά προτίμησε να κάτσει πλάι στο τζάκι. Έτσι κι αλλιώς, είχε να βγει για κάλαντα είκοσι χρόνια και βάλε.
30/11/2015 - 00:38Η Γριά του Κακοπέρατου
Ο Ανδρέας Καρκαβίτσας ήταν στρατιωτικός γιατρός και λογοτέχνης. Ταξίδευε ανά την Ελλάδα, γνωρίζοντας ανθρώπους, τόπους και παραδόσεις. Κι ύστερα έγραφε διηγήματα και μυθιστορήματα, της στεριάς και της «πλώρης», αποδίδοντας τον πλούτο του υλικού του και της ψυχής του, με λόγο απλό και κατανοητό .
Στο διήγημά του : «Ημέραι της Γριάς»,
13/11/2015 - 11:32Οι Νανούκ της Μεσαριάς
Ξεκινήσαμε για έναν γάμο στις Ράχες, λέει, αρχές Οκτώβρη. Ήρθε η Μυρτώ να με πάρει από τα Θέρμα κατά τις 8μμ, με μια προβλεπόμενη μικρή καθυστέρηση από το κανονισμένο. Πήγαμε Φάρο να πάρουμε τον Σταμάτη. Πριν καλά-καλά βγούμε από το χωριό, θυμήθηκε ότι κάτι είχε ξεχάσει. Γυρίσαμε πίσω. Πεινούσα πολύ και είπαμε να κάτσουμε στου Ιάκωβου να φάω κάτι. «Δεν πίνουμε και ένα εσπρεσάκι;», μου λέει η Μυρτώ. Ε, και το ήπιαμε. Πήγε 9 και...
30/10/2015 - 13:36Σαν κι εκείνους
Η γιαγιά μου ήταν απο τους πιο οξυδερκείς ανθρώπους που έχω ως τώρα γνωρίσει. Η εμπειρία της στη ζωή ίσως δε θα ήταν τίποτα το ιδιαίτερο, αν δεν ήταν ο πολεμος κι η κατοχή. Είχε άπειρες ιστορίες να διηγηθεί, κυριως απο τη ζωή της ως πρόσφυγας στη Μέση Ανατολή.
Στο νησί της Ικαρίας, στο χωριό Άγιος Κήρυκο, κυκλοφορούσε για χρόνια από στόμα σε στόμα μια συγκλονιστική ιστορία. Μια ηλικιωμένη γυναίκα, η Μαρία, ζούσε για χρόνια μόνη της, με τη βοήθεια των συγγενών της. Θρηνούσε για ένα παιδί που της είχαν πει ότι πέθανε στη γέννα, αλλά η ίδια επέμενε ότι ζούσε. «Όταν γέννησε το παιδί, της είπαν ότι πέθανε. Αλλά εκείνη έκλαιγε, έλεγε ότι το άκουσε, ότι είχε γαλανά ματάκια…» θυμάται η αδερφή της Μαρίας, η Άννα Αβαγιάννη.
19/10/2015 - 10:53Κίονες στον βυθό
Είχαμε χρόνια να δούμε καλοκαίρι με τόσο λίγους αέρηδες. Καθόμασταν, οι παλιοί φίλοι, στην αμμουδιά και κοιτάζαμε την λεία σαν γυαλισμένο παπούτσι επιφάνεια της θάλασσας. Οι παλιοί φίλοι, οι κάποτε έφηβοι, σαν σε πάρτι μεταμφιεσμένων, κάποιοι με γκρίζα μαλλιά, κάποιοι με μάσκες από ρυτίδες στο πρόσωπο. Αγναντεύαμε και προσπαθούσαμε να θυμηθούμε πώς ήταν κάποτε η παραλία χωρίς beach bar και χωρίς ξαπλώστρες. Η αδελφή μου κολυμπούσε με μάσκα και βατραχοπέδιλα κι έπειτα την είδα να αναδύεται από το νερό και τις τελευταίες σταγόνες των αφρών να απορροφώνται από την άμμο.
09/10/2015 - 10:15μια ιστορία που δεν τελειώνει
To 48 έφυγα από το νησί. Με λύπη, σχεδόν οδύνη. Έξι ακόμα αδέλφια είχα, που να μας θρέψει ο καημένος ο πατέρας τότες... δύσκολα χρόνια εκείνα. Έφυγα και πήγα στο Κογκό, 17 χρονών παιδί στο Κογκό, βάλε με το νου σου!
07/10/2015 - 13:05H Σταματούλα
Φτερωτός άγγελος του έρωτα θα ντυθώ απόψε… Αυτό σκαρφίστηκε το «πετούμενο» και χωρίς καθυστέρηση εφάρμοσε τα φτερά του ανοίγοντάς τα διάπλατα στο σχήμα της καρδιάς και βρέθηκε μονομιάς στον αέρα, με τα αιχμηρά του βέλη παραμάσχαλα…
03/07/2015 - 15:46Ένα "ΝΑΙ" απ' το χτες στο Καραβόσταμο Ικαρίας
Το 2002 πήγα διακοπές στην Ικαρία. Πέρασα ένα απόγευμα στο Καραβόσταμο στο σπίτι του φίλου μου του Γιώργου. Η γιαγιά του, η κυρία Ειρήνη μας έψησε ελληνικό καφέ και μας είπε πολλές ιστορίες για το νησί και για τα βάσανα τους μέσα στον χρόνο. Μία από τις ιστορίες που είπε ήταν η εξής:
25/06/2015 - 00:59Το κόκκινο μαντήλι
Το τραπέζι του Αντώνη ήταν πάντα το μικρό με τη μια καρέκλα, μπαίνοντας αριστερά, το σφηνωμένο ανάμεσα στην πόρτα και το ψυγείο με τα γλυκά και τους μεζέδες του ούζου. Άνοιγε η πόρτα του καφενέ το καλοκαίρι και το χτυπούσε ο ήλιος και ο λίβας, άνοιγε το χειμώνα και έμπαινε ο αέρας και η κρύα θάλασσα, αλλά ο Αντώνης εκεί, δεν το άλλαζε. Κάθε μεσημέρι, κατά τις τρεις κατηφόριζε αργόσυρτα προς την πιάτσα, άνοιγε την πόρτα, κοίταζε λοξά μην και έχει τολμήσει κανείς να κάτσει στο τραπέζι του, μια καλησπέρα για το Δημήτρη, μετά μια καλησπέρα για τους υπόλοιπους και καθόταν.
