Το καλοκαίρι έχει φύγει προ πολλού, τα σύννεφα γέμισαν κιόλας τον ουρανό κόβοντας την αστραφτερή του λαμπράδα και το φως έχει πάρει μια γαλατένια απόχρωση, μόνο οι αναμνήσεις από τα πανηγύρια και τις παραλίες, την πολυκοσμία και τα φεγγαρόλουστα βράδυα το φέρνουν πλέον στο μυαλό. Κοντεύει ο Δεκέμβρης και τα χριστούγεννα και μετά την καλοκαιρινή Ικαρία, που είναι και της μόδας τον τελευταίο καιρό, ήρθε η ώρα να σου γνωρίσω και την άλλη, αυτή που κρύβεται, στην καθημερινή ζωή των κατοίκων της.

Τον χειμώνα στην Ικαρία, όλα κυλούν διαφορετικά και όλα φαίνονται αλλιώτικα. Τα χρώματα κι εικόνες έχουν αλλάξει, πορτοκαλοκόκκινες πλαγιές απο τις φορτωμένες κουμαριές και χρυσοκίτρινα μονοπάτια από τα πεσμένα φύλλα των δέντρων. Ο βροντερός ήχος του νερού στους χείμαρους και οι καμινάδες των σπιτιών να καπνίζουν συνεχώς συντροφεύοντας την ομίχλη που κατηφορίζει. Που και που βλέπεις και κάνεναν παππού, ακόμα και στα 90 του, φορτωμένο με ξύλα να κατηφορίζει από το ρουμάνι, μην ρωτήσεις όμως αν θέλει βοήθεια, γιατί η απάντηση που θα πάρεις είναι συνήθως, «δεν είμαι άρρωστος παιδί μου».

Στις πλαγιές του Αθέρα τα αμπέλια είναι έτοιμα για το πρώτο λευκό που θα τα σκεπάσει. Στο δάσος με τις καστανιές παρέες ψάχνουν για μανίτες και τα πυθάρια ανοίγουν γεμάτα απ’το δώρο του Διονύσου, έτοιμο να ρεύσει άφθονο στα ζεύκια που αντικαθιστούν τα ανοιχτά καλοκαιριάτικα πανηγύρια. Το δοξάρι έστω κι έτσι θα ακουμπήσει το βιολί και τα βήματα θα ακολουθήσουν τις νότες του καριώτικου σκοπού. Εξάλλου δεν χρειάζεται και ιδιαίτερη αφορμή για να στηθεί ένα γλέντι, μόνο καλή παρέα και καριώτικο κρασί.

Όσο σκληρός κι αν είναι ο χειμώνας, στην Ικαρία μπορούν να τον γλυκάνουν γεμίζοντας τις πιατέλες με «φοινίκια, λουκουμάδες και κρασί με τους κουβάδες» όπως προστάζουν και τα τοπικά κάλαντα, στη μεγαλύτερη γιορτή του χρόνου.

Δεν ξέρω αν αυτή είναι η Ικαρία που γύρευες. Η Ικαρία έχει χίλια πρόσωπα. Έχει νερά, έχει ποτάμια, έχει βουνοκορφές, υπέροχη παραδοσιακή αρχιτεκτονική, άλλη από τα άλλα νησιά, έχει απίστευτα όμορφες μικρές γωνιές, έχει και απίστευτους ανθρώπους, να συντηρούν στο έπακρο τους μύθους τους.

Μα  κι ο χειμώνας θα περάσει, κάνοντας τόπο στην άνοιξη να ξανάρθει... μια υπόσχεση που απεικονίζεται και στη αλεξανδρινή γραφή του Κωνσταντίνου Π. Καβάφη και συμπυκνώνει πλήρως την φιλοσοφία των Ικαριωτών:

«Δεν με πειράζει αν απλώνη
έξω ο χειμώνας καταχνιά, σύννεφα, και κρυάδα.
Μέσα μου κάμνει άνοιξι, χαρά αληθινή.»

Γιώργος Φωκιανός
protagon.gr