Η συκιά θα μπορούσε να είναι το σύμβολο του καλοκαιριού για ένα νησί του νοτιά. Μπορεί να ακούγεται τρελό, αλλά αυτό το δέντρο είναι πολύ σημαντικό για μένα. Βλέπετε, δεν το συναντώ συχνά, εκεί που ζω, στη βόρεια Ευρώπη. Κανονικά, ξέρω τα σύκα μόνο από το σούπερ μάρκετ, απ’ όπου μπορώ να τα αγοράσω σε μια πολύ ακριβή τιμή, χωρίς η γεύση τους να ανταποκρίνεται στην τιμή τους. Έτσι, όταν περνώ το καλοκαίρι στην Ικαρία και τριγυρίζομαι από συκιές, νοιώθω όπως η Εύα στον Παράδεισο.

Αυτή τη φορά, αυτή τη χρονιά, τούτο το καλοκαίρι είπα να κρατηθώ. Παρόλο που ήμουν γεμάτος λαχτάρα, δεν κατέβηκα στο λιμάνι. Δεν ήθελα να προσπαθήσω ξανά να αναγνωρίσω τους δικούς μου ανθρώπους ανάμεσα σε πολύχρωμα σακίδια και κάτω από καπέλα, στο συνωστισμό και στη βιασύνη της μπουκαπόρτας. Δεν ήθελα, τη στιγμή που είμαι έτοιμος να δώσω τις πιο σφιχτές μου αγκαλιές, ν’ ακουμπήσω στα μάγουλα που κολλάνε μετά το πολύωρο ταξίδι και την αλμύρα, ν’ ακυρωθούν όλα από τη σφυρίχτρα του αγανακτισμένου λιμενάρχη και το «κάνε στην άκρη, αυτοκίνητο».

Το βλέπετε απ' το καράβι, η Ικαρία είναι ένα μακρόστενο ψηλό βουνό χωρίς πεδιάδες και πολλές παραλίες, ενώ τα πιο πολλά χωριά είναι κρυμμένα στο εσωτερικό.

Πέρασα πολλά καλοκαίρια στον Άγιο Κήρυκο ψαρεύοντας. Και εκτός από μερικές φορές που με πήρε μαζί για συρτή και καλαμάρια με τη βάρκα ο Κώστας ο Καρράς, έκανα κυρίως ψάρεμα στεριανό από το λιμάνι! Δεν ήμουν ούτε ιδιαίτερα καλός ψαράς, ούτε ιδιαίτερα τυχερός! Είχα δοκιμάσει όλα τα δολώματα όλα τα αγκίστρια και τις σαλαγκιές, καλάμια και πετονιές αλλά η “ψαριά” μου ήταν πάντα από ανύπαρκτη εώς μικρή!